Szukając podstawowych metafor strukturalizujących świat wewnętrzny, eksplorując wnętrze - trafiliśmy do różnych miejsc: ogród, góra, jaskinia, pustynia, bagno. Podróż z Przewodnikiem, doświadczanie siebie zaczyna się od dzikich  krajobrazów, dalekich od świadomości i cywilizowanego świata.

To naturalne, że obserwujemy coś odległego od ucywilizowanej, znanej tożsamości. Robiąc coś odmiennego od codziennej, ucywilizowanej aktywności, czego się spodziewać? Mapa poznawania siebie zaczyna się od porównywania z innymi. Ustalenia, co dla nas naturalne, wspólne i powszechne.

I to pomimo tego, że o innych, obcych i odmiennych osobach mamy ograniczone źródła informacji. Język, narracja spaja wizyjną rzeczywistość, czy chcemy czy nie, a jej ścieżki stają się mocniejsze z powtórzeniami, ze wzrostem semantycznej gęstości, wieloznaczności, także z siłą emocjonalnego naładowania używanych zwrotów.  Słowa to złoty kompas wewnętrznych przestrzeni.

Za tym stwierdzeniem idzie swoistego rodzaju odkrycie. Owa eksploracja jest rysowaniem siebie. Tworzeniem szkicu, który stopniowo będzie wypełniał się nowymi, naładowanymi, emocjonalnymi treściami.

Weźmy pod uwagę bardzo podstawowy podział: lewo i prawo. Obrót w lewo lub w prawo jest w miarę podstawowym wyznacznikiem wewnętrznego kierunku. Naturalne?