Gdy zabieramy się do “wewnętrznej roboty”, tj. w wędrówce wewnętrznej, przezwyciężamy podstawowe pytania, co i jak - pojawia się zestaw motywacyjny: “Dlaczego? Po co? Ki diaboł mnie podkusił ... Skoro w wizji można zrobić wszystko, to co liczy się naprawdę... i co z tego będę miał? Czemu czas na TO mam poświęcać.” Napęd do celowego wkraczania do wnętrza skutkuje poszukiwaniem poruszającej wartości, jej wyłanianiem się... rozwojem i zanikaniem na rzecz kolejnej.

Ten aspekt motywacyjny wyłania się w miarę jak człek się uczy, że rzeczy stają się ważne przez czas i wysiłek włożony w jakieś działanie. Są funkcją autoteliczności owego emocjonalnego i mentalnego wysiłku włożonego w myślenie i przeżywanie świata (wewnętrznego i zewnętrznego). Ważne same przez się?

To konfrontuje nas z infantylnością owego przeżywania: Och, ja boska rozgwiazda, spaceruję z przewodnikiem, buduję i niszczę światy niczym domki z klocków, dyskutuję z bogami i mam istotne wglądy na każdy temat, w tym zdrowotne, psychologiczne i polityczne.

Niewiele osób z tej konfrontacji wychodzi ze zdrowym poczuciem humoru, mocy i miłości, tj. nie poważnieje w idiotycznych przesądach, nie pławi się w narcystycznym złudzeniu pewności najprawdziwszej prawdy i nie naruszając granic własnego Ja i społecznego otoczenia. Częściej wychodzi z tego ezoteryczny postrach rozmowy, królowa dramy świata rozwoju, król Burczymuchuś Brzdąkuś I z księżniczką Fochem i księciem Narcyzem.

Odzwierciedlenie społecznego parcia na bycie kimś i walki z poczuciem bycia nikim.

Pożałowania godne owoce tegoż parcia widać w tej rozwojowej, pogranicznej działce na każdym kroku.

Dlaczego? Po co? Ki diaboł mnie podkusił ...

O tak, racjonalizowanie działań jest łatwiejsze do osiągnięcia niż ich celowość.