Wśród moich klientów mężczyźni to 23%. Tylko jedna osoba na cztery lub pięć. Co sprawia, że mężczyźni tak niechętnie „chodzą” do astrologa?

Czy dlatego, że mężczyźni mają bardziej racjonalne poglądy od kobiet, więc w swojej większości nie akceptują „irracjonalnej” czy „zabobonnej” astrologii? – Ale przecież osoby, które przychodzą do mnie na horoskop, czytają najpierw Tarakę lub AstroAkademię, a tam ja wiele wysiłku włożyłem i wkładam w objaśnianie, że astrologia nie jest ani irracjonalna ani zabobonna.

Czy dlatego, że mężczyznom coś przeszkadza, aby ktoś drugi „dłubał” w ich życiu, w ich zamiarach, w tym, kim są? Nie znam statystyk dla psychologów, psychoanalityków, psychoterapeutów i kouczów, ale być może wśród ich klientów też przeważają kobiety w proporcji cztery do jednego? Co może przeszkadzać mężczyznom w skonfrontowaniu się z obrazem samego siebie widzianym niezależnie, z boku, przez takiego lub innego fachowca? Co im przeszkadza – duma? Wdrukowany pogląd, że muszą być niezależni? Że wszystko wiedzą?

Może „gra” tu skorelowany z płcią sposób radzenie sobie z trudnościami, także tymi, które towarzyszą decyzjom: że kobiety uciekają się wtedy do rozmów z innych, a mężczyźni zamykają się w sobie, „wycofują się do swojej jaskini”? Bo każdy głos, opinia z zewnątrz powiększa ich niepewność, zamiast zmniejszać?

Niechęć do przyznania się do swojej słabości? – Bo jeśli kogoś radzę się, to sam nie daję rady, czyli słaby jestem? Czy „pójście do” astrologa koniecznie wynika ze słabości?

Czy może działa wdruk, że astrologia jest kobieca, należy do kobiecej części świata, jak menstruacja, poród, karmienie piersią, dobór proszku do prania, makijaż, śledzenie mody, oglądanie seriali o miłości, plotkowanie i czytanie „Cosmopolitan”? W takim razie mężczyzna chodzący do astrologa czułby się zniewieściały?

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.