Narzuca się odpowiedź: „Bo astrologia to przesąd, zabobon.” Co oczywiście wymaga wyjaśnienia, co to jest przesąd lub zabobon i na jakiej zasadzie umysł racjonalny rozpoznaje, co jest przesądem.

Inna odpowiedź może brzmieć: „Bo astrologia jest nienaukowa” – i znów za tym stoi pytanie, co jest naukowe, a co nie?

Dla kogoś, kto astrologią interesuje się i w jakimś stopniu ją zna, oczywiste jest i uderzające, że prawidłowości odkrywane przez nią są faktem. Wprawdzie nie aż takim faktem, jak te, stwierdzane przez fizykę, ale porównywalne z faktami socjologii, etnologii lub psychologii. Więc dlaczego więc te fakty są uporczywie negowane, pomijane, odrzucane przez racjonalny umysł – umysły racjonalistów i scjentystów?

Co przeszkadza astrologii stać się jednym z uznanych filarów racjonalnego światopoglądu? Przynajmniej w takim stopniu, jak stała się – pomimo zajadłych przecież krytyk – psychoanaliza? Dlaczego może być tak, że uznani analitycy rzeczywistości wspierają się Hillmanem lub Lacanem, ale już nie Gauquelinem, Addeyem ani Tarnasem?

Horoskop Jacques'a Lacana: z położenia Słońca i Wenus w znaku Barana i aspektów obu planet do Marsa i Urana wynika – zgodnie z regułami astrologii – krewki temperament psychoanalityka, jego autorytaryzm, cechy wodzowskie, zazdrość o uczniów oraz uwodzicielstwo i poligamiczna orientacja. Pozycja Księżyca wskazuje na wielką pewność siebie. Rozkład planet w sektorach Guinarda – na wielką pracowitość i skłonność do tworzenia zamkniętych „grup wtajemniczenia”.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.