10 sierpnia 2014
Piotr Jaczewski
z cyklu: Tkanie słów (odcinków: 219)
Dryf heurystyczny
Błogosławieństwo bóstwa.
« Chciejus maximus | Klikanie klepką » |
BYĆ BARDZIEJ... NIE BYĆ... Poznawcze strategie
budowania własnej tożsamości i rzeczywistości, roli i kontekstu działają niczym
moralizujące dynamo czy pole em kształtujące ruchy wewnętrzne.
Pojawia się nacisk na jakość owego bycia. Tendencja, by BYĆ LEPIEJ. I jak to zwykle w świecie bywa, tam gdzie przykładana jest siła, pojawia się przeciwsiła. Nie siła inercji, entropii czy pogarszania, ale czynnik odwrotny do upiększania siebie, świata, ludzi i ich obrazów – siła przystosowująca do tego, co się wydarza. Tendencja do BYCIA JAK otoczenie, ludzie, siła introjekcji i sugestii płynących z otoczenia, inercji wtapiającej w tłum, pęd ku homeostazie nawyków i pęd ku familiaryzacji, ku znanemu, ku temu, co już zapisało się w mózgu przez neurony lustrzane.
A jak to w świecie psyche bywa, owe dwie siły „ulepszania” i „przystosowywania” działają jednocześnie – ciężko stwierdzić, co było pierwsze. Z tendencji do BYCIA JAK coś/ktoś: tam, gdzie staramy się BYĆ BARDZIEJ... lub NIE BYĆ czymś… wyłania się wartościowanie: na niektóre sposoby BYĆ jest LEPIEJ.
W obrębie tego „dryfu heurystycznego” dokonujemy największego gwałtu na rozumie i rzeczywistości: Sens przypisujemy nonsensowi, przyczyny widzimy tam, gdzie ich nie ma, widzimy miraże projekcji w chaosie i przypadkowych zdarzeniach. Gubimy tym samym granice pomiędzy fantazją i rzeczywistością, światem wewnętrznym i zewnętrznym.
W dryfie heurystycznym nie rzeczywistość staje się prawdziwa, nie to, co istnieje, nie (tfu!) Obiektywność (tfu!) – a to, co poruszające, emocjonujące, pełne grozy i fascynujące lub budujące poczucie racji i przynależności.
Metaforyzując:
Wewnętrzne „ruchy browna” naszej psyche, huśtawka neuroprzekaźników, inicjatorów i inhibitorów przenoszą nas do wewnętrznej halucynacji, spychają ku homeostazie pełnej zatrzymanej w czasie dramy. Nie wystarcza bycie sobą, trzeba BYĆ JAK gwiazda rocka czy ulubiony aktor. Nie wystarcza bycie z kimś, ten ktoś musi być doskonały JAK… Nie wystarcza już powiew wiatru na twarzy, trzeba zostać porwanym przez huragan. Ta autodestrukcyjna siła zdaje się wyrywać nas z odrętwienia, z błota wciągającego nas głębiej, z pełnego bólu niebytu. Dopóki nie jest za późno nie zauważamy, że szukając tego odlotu dryfujemy w grząskie rejony. Wiatru szukamy, zielonej PANI.
Tkanie słów: wstęp na końcu
Pisane do Taraki - Magazynu Rozwojowego:Wyobraź sobie wielowymiarową pajęczą sieć wczesnym porankiem, pokrytą kroplami rosy. I każda kropla zawiera odbicie, wszystkich innych kropli rosy - Alan Watts.
Ten blog odzwierciedla dalsze dzieje Okiem Hipnotyzera.
Myśli odzwierciedlają się w działaniu,
Słowa odbijają się w odczuciach,
Wyobraźnia odzwierciedla się w Relacjach,
Rozwiązania skrywają się w Problemach,
Intuicja niesie treści Zachowania,
Kultura uosabia części Osobowości. Myśl! Obserwuj! Działaj! Wyczuwaj! Dyskutuj! Pisz!
Korekta przez: Radek Ziemic (2014-08-11)
« Chciejus maximus | Klikanie klepką » |
Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.
