Tu gdzie mieszkam, białe ściany i drzwi, nic więcej nie ma, dużo światła wpada przez szyby w drzwiach do przedpokoju o białej kaflowej posadzce. Wpuszczam do domu dwoje zwykłych ludzi budzących zaufanie, a może wydaje mi się, że to ludzie bliscy, rozglądają się po wszystkich kątach, chcą tu zamieszkać, chcą mi zabrać to miejsce, żądają czegoś, on mówi i wyśmiewa mnie szyderczo, w tym śmiechu nie ma ludzkich uczuć, muszę uwierzyć, że naprawdę tu stoi i grozi mi śmiercią, to znaczy tym, co go samego już wcześniej spotkało, duch w czerni, muszę się jakoś sprzeciwić, ale nie umiem, budzę się.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.