Grudzień nie jest moim ulubionym miesiącem. Wiem, że jako uparty wędrowiec, starający się w równym stopniu ogarniać wszystkie pory roku, nie powinienem tak mówić, ale tak jest i nic na to nie poradzę. Nie chodzi tu nawet o grudniową ciemność – bo przecież jest to miesiąc najkrótszych dni i najdłuższych nocy w roku, a tam, gdzie mieszkam, jest to jeszcze wyraźniejsze niż w większości kraju. Bardziej chodzi o jego ponurą atmosferę – wbrew obiegowym opiniom to nie listopad, tylko grudzień jest najbardziej pochmurnym i najbardziej ponurym miesiącem roku. A i pogoda rzadko kiedy w tym miesiącu bywa wyrazista, przeważnie jest to pochmurno-deszczowa papka, w której trudno doszukać się czegoś urokliwego. Na szczęście moja niechęć do grudnia nie jest posunięta tak daleko, żebym miał narzekać albo zmuszać się do odbycia wędrówki w tym miesiącu. To ostatnie cały czas robię chętnie.

Co roku o tej porze w Naturze ma miejsce ten sam rytuał. Rytuał zwijania się i ponownego rozwijania, zanikania i pojawiania się, zamierania i odradzania. Teraz, tuż przed przesileniem zimowym, zmienia się niewiele i jeszcze przez jakiś czas będzie się zmieniało niewiele. Zmiana długości dnia w ciągu roku ma, o czym nie wszyscy wiedzą, charakter sinusoidy, która w okolicach swych ekstremów zmienia się niewiele i dlatego teraz jest praktycznie tak samo. Ten zimowy rytuał widać wyraźnie, gdy odbywa się regularne, całoroczne wędrówki. Widać go wyraźnie, gdy chodzi się każdego dnia o tej samej porze do pracy. I kiedy się o tym myśli, kiedy się w to stara wniknąć, o wiele lżej jest znosić niedogodności tej pory roku.

Wybrałem się więc tym razem niedaleko domu, busikiem jechałem 40 minut. Z pogodą, jak na ten miesiąc, trafiłem prawie idealnie. Półtorej godziny niezbyt obfitego deszczu tylko dodało kolorytu. Wiatr był na tyle mały, że nie przeszkadzał, a na tyle wyraźny, że swojsko świszczał w uszach, i przez większość wędrówki był to jedyny dźwięk, jaki do mnie dochodził. Wychodzące kilka razy słońce w ogóle dodawało specyficznego nastroju. Przez część wędrówki towarzyszył mi sympatyczny pies, którego po dojściu do następnej wioski musiałem zniechęcać do dalszej drogi. Szybko zapadająca ciemność i podróż powrotna w całkowitej ciemności dopełniły obrazu tej pory roku. Jeszcze trwa zanikanie. Do odrodzenia jeszcze daleko, ale to dobrze. Ten stan ma swoje uroki.

Pusta, mimo sąsiedztwa wioski i szosy, plaża nad jeziorem

Grudniowe stokrotki

Kościół wśród pól, na pierwszym planie mój towarzysz drogi

Mój cień na tle pól

Grudniowy krajobraz okolic Jezioran

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.