Tak chcielibyśmy, żeby świat wyglądał. Cała nasza oszczędność neurologiczna o to woła. Stąd zasadniczy problem ze światem:

Grząźniemy w złożoności, gąszczu informacji, skomplikowania zależności, sieci relacyjnych powiązań pomiędzy elementami systemów, relacji między systemami, systemami systemów oraz meta systemami wykształcającymi się w tych mega-systemach.

Grząźniemy i mamy poczucie, że gubimy coś cennego. Tym zmianom entropii towarzyszy strach, lęk pierworodny, który łatwo zobrazować  i zidentyfikować. jako lęk przed śmiercią. Jeszcze jedna próba uproszczenia i wycięcia owego pierwotnego strachu i zagrożenia złożonością i zmianą z pola percepcji. Ów strach i złożoność zmienia nas w głupie zwierzęta:

•  „jak w oceanie” walczące o bycie KIMŚ większą rybą, zjadające mniejsze ryby.
• „jak na lądzie” łączące się w stada, chodowane i prowadzone na rzeź w anonimowym tłumie.
  

Mniej obrazowo: Izolujemy się przed złożonością problemów i trudami świata

a) warstwami i hierarchicznością, autorytetem. władzą i tworzeniem iluzji kontroli

b) powielaniem rozwiązań, naśladownictwem , „powszechnością praktyk”, massprodukcją.

I udajemy, że to działa, bo działa dla pewnej grupy problemów. Inwestujemy swój autorytet, poczucie kontroli w stworzenie powszechnej, jedynie słusznej wersji zdarzeń. A to, grząski grunt, tracimy w nim coś cennego, związki przyczynowo-skutkowe, emocjonalną stabilność, elementarny zdrowy rozsądek czy wartości lub nawet człowieczeństwo.

Ale jakie miłe, radosne, swojskie bagienko zyskujemy...

Chrum, chrum