W śnie brał udział Inqbus (autor Taraki, którego od lat znam z realu, uczestnik wspólnych warsztatów) oraz drugi mężczyzna, mający cechy niektórych tarakowych znajomych, nazwę go L. Jesteśmy w trzech na tle jakiegoś większego zbioru ludzi (są w nim też kobiety), którzy się zjechali na jakieś warsztaty lub konferencję. Jest zima, zamarznięte kałuże, śniegu na nich trochę, biało, pora dnia pod wieczór, stoimy, przechadzamy się w przesmyku pomiędzy budynkami w stylu lat 1950-tych, jak MDM lub Nowa Huta. Jest głupia sytuacja, ponieważ właściwie to ja powinienem tutaj i teraz poprowadzić własne warsztaty, z szałasem potu i innymi działaniami, ale jakoś tak głupio wyszło, że zamiast tego zebraliśmy się na jakiejś „miejskiej” konferencji i nie wiadomo, czy nam tu będzie wolno coś robić osobnego. Idziemy we trzech, ja pierwszy, przez co niedokładnie słyszę rozmowę I. i L. Idziemy wzdłuż rzeczki, która płynie pomiędzy lodem, ale także w sztucznym korycie jak rzeźba z jasnego kamienia. L. mnie krytykuje: twierdzi, że mam za małe doświadczenie z wizjami, medytacjami, jogą i enteogenami. Ja słyszę z tego nie wszystko, próbuję oponować, przypominam sobie swoje doświadczenia i nie jestem pewien, czy mam ich dużo czy mało. Gdzieś mi zniknęli, szukam ich, bardziej Inqbusa, o którym wiem, że gdzieś tutaj mieszka. To jest Błonie (miasteczko sąsiednie od Milanówka), jestem tam na rynku, Inqbus mieszka: „Rynek, nr 2”. Miasto (oczywiście w niczym prócz nazwy niepodobne do oryginału) wygląda jak fantastyczna dekoracja teatralna: przerysowane, za wielkie, za duże przestrzenie, zbyt wielkie detale, za wiele wejść, przejść, zakamarków, coś jak stare miasteczka nad Morzem Śródziemnym, ale z przesadą. Idę najpierw pewnie w kierunku, gdzie spodziewam się znaleźć mieszkanie Inqbusa, ale gdy się zbliżam, tracę pewność. „Do niego wchodziło się na wprost, następnie wewnątrz korytarza trzeba skręcić w lewo...” Zaglądam w kolejne bramy, wejścia. Z jednego wychodzi kobieta, lat ok. 40, widzę z bardzo bliska jej twarz, być może jest zakonnicą. Wchodzę w jedno z wejść. Podchodzi do mnie dziewczynka, lat ok. 10, i daje mi klucz, który każe wręczyć komuś, kto mieszka tam, gdzie ja idę; traktuje mnie jak dobrego znajomego, co mnie dziwi. Schodzę w dół po krętych schodach. To chyba tu. Otwieram staroświeckie ciężkie drzwi. Tak, poznaję, to mieszkanie Inqbusa. (Jest to ciągle czysta senna fantazja bez żadnych wspólnych punktów z realem.) Mieszkanie jest jednym pomieszczeniem, przegrodzonym szafami i regałami. Mimo, że zszedłem do podziemia, jest tam jasno, ponieważ okna znów wychodzą na plac, a jest to możliwe dlatego, że rynek tego miasteczka zbudowano na wzgórzu i okna wychodzą przez stok tego wzgórza. Inqbus i L. czekają na mnie. Rozmowa schodzi na tematy literackie, o jakichś ważnych/cennych książkach, kto je gdzie widział, kiedy je wydano itd. Ale pora spać, oni kładą się na jednym tapczanie (prawda, że dużo dłuższym niż zwykle tapczany) jeden za drugim wzdłuż; mnie zapraszają osobno na pojedynczy tapczan, co mnie dziwi, bo jest trzeci tapczan wolny. Chyba zasypiam. W następnym momencie ich obu nie ma. (Koniec snu.)

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.