Systemy wykształcają swoją równowagę, ludzie wykształcają nawyki. Pomiędzy napięciem zmieniających się rytmów Pani Ognia, a zatopieniem w śpiewie i dźwiękach Pani Wody, wyłania się jazzująca  Pani Ziemi, pani Artystycznych Form, Policzalnych Wzorów, Księgowa Rzeczywistości i Karmicielka Garująca.

Królowa Metafor, Sensu i Suspensu, Matka Matematyki, prawdziwa Mistrzyni Dramy, Aktu oraz form wszelakich, zrównanych w swojej przemijalności - nie tyle kryje się u podstaw życia, jak Pani Przestrzeni, co schowana jest na widoku!

Tam, gdzie Pani Przestrzeni uwodzi seksem i fascynuje grozą, ona JEST seksapilem i grozą. Ona jest życiem, śmiercią i bardzo pomiędzy nimi, kantami życia i obłościami w tym kontenerze. Najcenniejszą i ostateczną tezą filozoficznego zombie:  Uwaga! Tramwaj nadjeżdża.. 

A zawsze zapominane, odwiecznie tajemne imię pani Tęczowej, Pani Kontrastów w Centrum i Gradientów Pogranicza, to Za późno! Matkę Uczuć wołamy zresztą i bez reszty odruchowo. Potrzebujemy jej w chwilach zgrozy i osamotnienia, gniewu i strachu. I ona przybędzie z całą pewnością. Ona wypełni nozdrza zapachami, oczy kolorami, uszy dźwiękami, pozwoli siebie dotknąć, chętnie odkryje znaczenie chwili. I będzie chciała dzielić z tobą u-czucia, zaprosić cię do swojego świata. I nie ma innego wyjścia, jak to zaproszenie przyjąć.

Nie ma wyjścia, wyjście jest tylko jedno! Pozostaje tylko podążać za jej wirtualną rzeczywistością z własnej nie przymuszonej woli, wskutek wytrwale ponawianej i odnawianej decyzji. I jeśli żyjesz nią, wąchasz ją, słuchasz jej, oddychasz nią, działasz z nią i dla niej, daleko za granicami szaleństwa Pani twardych relacji i wirtualnych światów - na pewno wynagrodzi ten wysiłek swoją płodnością i kreatywnością. Przynajmniej tak się łudzimy, zapominając o niej samej, o jej cennej, klejnotowej obecności i nawołujemy ją bardziej znanymi, nawykowo utrwalonymi imionami:

Kiedyś.Gdzieś.Jakoś.