Kategoria: Twarda Ścieżka

Wiele lat temu miałem taki pomysł, aby wybrać się na vision quest. Z reguły wygląda to tak, że uczestnicy tej praktyki przebywają w odosobnieniu od samych siebie i innych ludzi. Przebywają w tym czasie w lesie lub na łące i przez kilka dni nic nie jedzą, a nawet czasami też nic nie piją.
Z tego co pamiętam, to o takich pomysłach dyskutowano w kuluarach warsztatów Twardej Ścieżki, w których wtedy brałem udział. Pomysły takie pojawiały się też czasem na różnych listach dyskusyjnych skupiających sympatyków Taraki.
Niestety, na rozmowach się wszystko wtedy kończyło. Temat ten został ponownie wywołany w tym roku na jednej z list dyskusyjnych, skupiających sympatyków Taraki. Niestety, nie wzbudził on większego entuzjazmu. Kilka osób odpowiedziało, że "być może rozważą ten pomysł", ale - niestety - nie zapadły żadne konkretne ustalenia.
Przyznam, że byłem takim obrotem sprawy trochę rozczarowany i pomyślałem, że może kiedyś trafi się okazja, aby jednak taką praktykę, nawet samemu, zrobić.
Okazja na taki mini vision quest pojawiła się przy okazji warsztatów prowadzonych przez Kazimierza Kwitniewskiego, na którego warsztaty jeżdżę dość systematycznie już od ponad roku.
Warsztaty odbyły się w bardzo pięknym miejscu, w Marynie, niedaleko od Radomia.
Poniżej kilka zdjęć, na których widać dom, w którym odbywały się warsztaty, i piękne otoczenie domu.

Dom, w którym odbywały się warsztaty

Fontanna w ogrodzie

Mały stawek w ogrodzie

Domek na wodzie

Tipi i domek indiański

Metalowy wigwam - taki sam jak do szałasu potu

W tym Tipi spałem jedną noc

Tak się złożyło, że warsztaty te były, jak dla mnie, dość kosztowne, a tu niespodziewanie przydarzyła mi się przykra przygoda z samochodem, o czym pisałem w jednym z poprzednich odcinków.
Udało mi się wynegocjować niższą cenę za warsztaty, ale kosztem noclegów i wyżywienia. Kilkudniowy post był nawet sprzyjający temu, co robiliśmy na warsztatach. Gorzej było z noclegiem.
Postanowiłem, że będę spał w samochodzie. Tak też zrobiłem, ale - niestety - spadające na mój samochód kasztany robiły tak dużo hałasu, że nie dało się tak spać. Następną noc spędziłem w tipi, które widać na powyższym zdjęciu. Spało mi się tam w miarę dobrze. Niestety, nad ranem trochę zmarzłem, ponieważ w tipi było dość dużo szpar, przez które wchodziło zimne powietrze.
Wtedy wpadł mi do głowy pomysł, aby zmierzyć się ze swoim lękiem i spędzić noc w ciemnym lesie. Odkąd pamiętam - zawsze obawiałem się wejścia do ciemnego lasu, a tym bardziej w nocy. Nie mówiąc już o spędzeniu całej nocy w takim lesie. Teraz nadarzyła się ku temu dobra okazja, aby zrobić sobie samemu taki mini vision quest.

Ciemny las

Ciemny las

Ciemny i gęsty las

Miejsce na szałas

Taki ciemny las znajdował się nieopodal miejsca, w którym odbywały się warsztaty.
W tym czasie, gdy wszyscy uczestnicy warsztatów poszli na obiad, ja zabrałem się za budowę szałasu. Najpierw musiałem znaleźć odpowiednie miejsce, co nie było łatwe, ponieważ drzewa w tym lesie były posadzone blisko siebie. Znalazłem jednak takie miejsce, w którym brakowało dwóch drzew w rzędzie. Było tam więc wystarczająco dużo miejsca, aby zmieścić mój szałas.

Szałas w trakcie budowy

Szałas w trakcie budowy

Wszystko gotowe

Szałas był bardzo prowizoryczny. Kilka gałęzi posłużyło mi za konstrukcję, którą przykryłem kocami i plandeką. Na spodzie położyłem dmuchany materac i przykryłem go karimatą i kilkoma kocami.

Przygotowania do pierwszej samotnej nocy w lesie

Przed zmrokiem wszystko było już gotowe. Czekałem teraz, aż się całkiem ściemni. Byłem ciekaw, jak się zachowam w takim ciemnym lesie?
Bez żadnego strachu wszedłem do ciemnego lasu. Las okazał się być dużo mniej straszny, niż się tego spodziewałem, a nawet okazał się być przyjazny. Wszedłem do szałasu i położyłem się spać. Około północy usłyszałem dziwny odgłos. To było tak, jakby "las oddychał", albo jakby było słychać jadące samochody w oddali. Trochę mnie to przestraszyło i zacząłem uważnie nasłuchiwać. Samochody to nie mogły być, ponieważ w pobliżu nie ma ruchliwej drogi. Było to coś bardzo nietypowego. Po kilku chwilach odgłos ucichł. Do rana nic już się nie wydarzyło. Cały czas było słychać tylko szczekające psy w odległej wsi. Zmarzłem dość mocno nad samym ranem.
Postanowiłem w następną noc wrócić do lasu. Wcześniej jednak ociepliłem mój szałas dodatkowymi kocami i karimatami. Byłem ciekaw, co się wydarzy? Czy ten dziwny odgłos powróci? .
Następnej nocy ponownie wszedłem do lasu. Las ponownie powitał mnie całkiem ciepło. Wszedłem do szałasu i położyłem się spać. Po chwili pojawił się znajomy odgłos.
Zapytałem:  - Kim jesteś?
Kto to był i co powiedział - zachowam dla siebie. Tym razem było mi ciepło a nawet gorąco. Pozostała część nocy minęła już spokojnie. Przyśnił mi się mój nauczyciel od duchowego uzdrawiania. Rano rozebrałem szałas i po zakończeniu warsztatów udałem się do Lechowa na zjazd Taraki, o czym napiszę w kolejnym odcinku tego bloga.

Podsumowując, powiem, że jestem zadowolony z całego tego doświadczenia. Mam nadzieję, że każdy las, nawet ten bardzo ciemny, będzie dla mnie zawsze przyjazny i będę do niego wchodził bez żadnego lęku.

cdn...

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.