Zwykle w tym dniu od wielu lat paliliśmy duże ogniska. Na horyzoncie widoczne było zawsze kilka innych dużych ognisk, które palono w tę szczególną noc. Często niestety bywało tak, że w tym dniu padał deszcz i albo przestawał padać późnym wieczorem albo nie pozwalał na rozpalenie ognia.

Postanowiłem przygotować się do tego wydarzenia już kilka dni wcześniej i przywiozłem dużo więcej drewna na ognisko niż zwykle. Teraz tylko oczekiwałem na ten dzień , po cichu mając nadzieję że jak zwykle będzie padał deszcz i uda mi się uniknąć tej konfrontacji ze ścieżką ognia.

Muszę przyznać że bardzo się bałem tego aby wejść na ścieżkę ognia, dużo bardziej niż za pierwszym razem, gdy przeszedłem po ogniu na warsztatach prowadzonych przez Wojtka Jóźwiaka.

Dzień okazał się być pochmurny i nawet trochę popadało. Przyszło nawet do mnie na imieniny kilku znajomych, ale jakoś tak wszyscy wcześnie poszli, a ja popatrzyłem na te chmury i w myślach powiedziałem do nich :”jeśli mam w tym dniu przejść po tym ogniu to się rozstąpcie”.

Nie minęło chyba nawet pół godziny i na niebie nie było ani jednej chmurki. Pomyślałem więc, no dobra, skoro tak, to widocznie dzisiaj jest ten dzień.

Pojechaliśmy więc do moich rodziców, gdzie były odpowiednie warunki aby rozpalić duże ognisko.

Zaczęli schodzić się znajomi i wszyscy się dziwili, że to takie duże ognisko palę tym razem. Jeszcze bardziej się zdziwili, gdy zauważyli że tym razem ani nie pijemy piwa ani nie pieczemy kiełbasy?!

Zrobiło się już bardzo późno, ognisko się dopalało, znajomi się rozeszli a nade mną świecił księżyc w pełni.

Nie miałem jeszcze wtedy bębna więc wystukiwałem sobie rytm na dużej butelce po wodzie mineralnej i czekałem na tę chwilę, aż ogień się dopali. Gdy ogień się dopalił dochodziła północ.

Uformowałem ścieżkę żaru na kilka kroków, ściągnąłem buty i stanąłem przed nią. Serce waliło mi jak oszalałe. Chyba nigdy wcześniej tak się nie bałem.

Nie miałem już odwrotu. Pełen obaw ale również chęci zrobienia czegoś niemożliwego ruszyłem do przodu. Ogień okazał się być bardzo zimny. Moja radość była ogromna. Przeszedłem po ścieżce żaru kilka razy, aby utwierdzić się w przekonaniu że jednak tego dokonałem. Było już po północy a ja stałem jeszcze kilka minut przyglądając się wygasłej już ścieżce, którą oświetlał księżyc w pełni.

Zgarnąłem pozostałości z żaru na kupkę. Rozglądnąłem się wokoło. W kilku miejscach było jeszcze widać palące się ogniska. Pomyślałem więc, że pora już wracać do domu. Bardzo tym wszystkim zmęczony, ale bardzo szczęśliwy położyłem się spać.

Cdn...

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.