Nocowałem w mieszkaniu, które było moje i nie moje, tzn. mieszkałem tam, ale nie miałem poczucia bycia u siebie. To mieszkanie, jego układ, wygląd itd. zmieniały się w trakcie snu. Fabuła snu była prosta: przyszedłem oto do siebie (do tego swojego-nieswojego mieszkania) i usiłowałem położyć się, odpocząć, zasnąć lub zasnąć ponownie po obudzeniu, jakoś „przytulić się” i zasnąć, ale byłem budzony, ponieważ w tym mieszkaniu szła (na całego) jakaś balanga. Ja nie miałem żalu do tych ludzi, że imprezują; zresztą byłem nie w miejscu/pokoju, gdzie imprezowano, tylko jakoś na zapleczu, czyli właściwie w sypialni. Ale tam, gdzie byłem, właśnie był nieustanny ruch, zjawiały się nowe osoby, ktoś mnie spychał z posłania, znajdowałem się na tapczanie, na dywanie, na gołej podłodze, przykryty, nieprzykryty, z poduszką, bez poduszki; ktoś mnie zagadywał, ubolewano, że sam jestem, ktoś – jakieś kobiety – usiłowały się do mnie przytulać; nawet (leżącemu) podtykano mikrofon. Zmieniała się konfiguracja pomieszczenia: chwilami nie było ścian, a miejsce, gdzie leżałem, było antresolą, z której był widok na pomieszczenia na niższym poziomie. (Gdzie trwały jakieś narady lub działania artystyczne.)

Moja niedola chcącego zasnąć a przynajmniej się odosobnić, któremu przeszkadzano, to było jedno. Drugie było, że stopniowo w tym śnie narastały elementy narkotyczne. Sprzęty, pościel, koce, podłoga, całe otoczenie zmieniało się. Kolory, kształty i faktury stawały się coraz bardziej po narkotycznemu przerysowane, przesterowane, jakby barokowe lub u van Gogha. Zacząłem się domyślać, że wszyscy tu biorą, a ich zmieniona percepcja udzielała się mnie. Przy tym w tym ciągu scen (ktoś się zjawia, ktoś przychodzi, mówi, ja się budzę, próbuję zasnąć itd.) nie było ciągłości, nie było „przedtem” i „potem”. Tak, jakby moja świadomość obserwatora wciąż pojawiała się od nowa, nie pamiętając i wciąż od nowa dziwiąc się temu, co tam się dzieje.

Na antresoli były koło mnie dzieci, trzej chłopcy lat ok. 10, ale bystrzy i wprowadzeni w to, co się dzieje. Pierwszy z nich, który z twarzy uderzająco przypominał prezydenta Putina, wprowadził mnie w temat: że tu wszyscy ostro biorą i wymienił nazwę środka, na literę „k”. Były też sceny, że ja wychodzę stamtąd na świeże powietrze, wyprowadzam psy na spacer. Miejsca, krajobrazy trochę przypominają te znane, ale są zmienione. Psy są trzy i trzymam je na bardzo długich sznurach. Podczas tego spaceru nie mam wrażenia narkotyczności tego, co się dzieje, ale uświadamiam sobie dziwność i odmienność krajobrazów. Np. w pewnym miejscu ja i psy wspinamy się na skały z czerwonawego granitu – jakby to było gdzieś w Skandynawii.

W końcu sceny imprezowe dochodzą do kulminacji. Dom, w którym była dotąd impreza wygląda jak fantastyczny teatr. Ludzie siedzą chaotycznie na schodach, które są widownią. Z góry i jakby z zewnątrz, spoza tego budynku, najeżdża na nich instalacja, która zajmuje całą szerokość schodów – gdy piszę, nie znajduję przedmiotu, do którego można by to coś porównać. Ta instalacja przypomina jednocześnie rusztowanie, ozdobne podpory pod peronami kolei warszawsko-wiedeńskiej (takie były na dworcu w Skierniewicach, nie wiem, czy są jeszcze) i ruchome maszyny muzyczne, w rodzaju tych budowanych przez Sambora Dudzińskiego (Wiki, YouTube). Instalacja ta emituje muzykę, jakieś kolorowe pyły, krople, tęcze. Zjeżdża w dół nie poruszając ludzi na schodach. Impreza ma się ku końcowi. Ale na zakończenie nie zasuwa się kurtyna, tylko tamta instalacja (lub jej model) składa się, trzeszcząc jak blacha, trochę jak składają się konstrukcje origami, a razem z nią składa się wszystko. Cała przestrzeń. Budzę się, chociaż sen usiłuje trwać. Było między godz. 3 a 5 rano. Po obudzeniu byłem zdumiony, jak umysł, sam z siebie bez żadnego zewnętrznego wspomagania, potrafi wymodelować stany po enteogenach.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.