Gdy myśli się o mieście, o zbiorowisku ludzkim - jest to abstrakcja. Dokładniej: poziom myślenia abstrakcyjnego o ogólności uniemożliwiającej zachowanie precyzji, dostrzegania przyczynowo-skutkowej złożoności zjawisk.  

Co za tym idzie - myślenie staje się pobożnym życzeniem, ups. mniej lub bardziej praktycznym modelem o różnym odzwierciedleniu w faktach. Pożytecznym kłamstwem. Chwilową intuicją. Pragnieniem serca. Przypływem ignorancji.

Nie ma tłumu. Nie ma “mieszkańców”. Nie ma Onych. Innych. Obcych zasiedlających nasz wewnętrzny widnokrąg. To nie funkcjonuje w nas ani wokół nas, bo nie może. Fizjologicznie nie jesteśmy zdolni do takiej precyzji.

To znaczy, że każde mocne stanowisko jest bez sensu, wyrazem ignorancji, przejawem narracji wtórnej. Niewolicjonalnym przekazywaniem, pobocznymi sygnałami, “o co mi tak naprawdę chodzi”.

I to jest nasz “próg“ na miasto.

Tu jesteśmy samotnie anonimowi, bo dla innych nie istniejemy.

Tu jesteśmy nadzy, bo gdziekolwiek spojrzymy - widzimy siebie.

www.spensertunick.com

Jak wygląda dla ciebie wewnętrznie miasto?

Jak wygląda dla ciebie intymność?

Jak wygląda dla ciebie twoje bezpieczne miejsce?

Jak wyglądasz dla siebie ty?

Tu i Tam. Narracje i odczucia zlewają się na tym progu, miksują, zmieniają miejscami. Przeskakują z tematu na temat. I trzeba nauczyć się z tym żyć. Trzeba nauczyć się tu żyć. Potrafimy rozgryzać, przeżuwać, połykać, asymilować, wydalać. Miasto też.