Pazuza była drobna i czarna. Na początku było tak, że znajoma, od której ją dostaliśmy, była przekonana że kociątko jest płci męskiej, a my jakoś nie sprawdzaliśmy. Dostało imię Pazuzu, po babilońskim demonie. Następnego roku nasza córka, wtedy siedmioletnia, zapytała: „czy Pazuzu będzie miał dzieci?” Intuicja dziecka okazała się trafna, Pazuzu był kotką i w ciąży. Zmieniliśmy jej imię na Pazuza. Było to jednak imię oficjalne, a na co dzień wołaliśmy ja różnymi przydomkami. Ostatnio była najczęściej Kizia, a ja mówiłem na nią – i do niej!, bo była najbardziej rozmownym kotem, jakiego kiedykolwiek znałem – Kiziur-Kociur, z węgierskim zaśpiewem.

Kocięta z tamtej pierwszej ciąży szybko rozeszły się „po ludziach”, ponieważ ogłosiłem, że urodziły się przy szczególnie korzystnym układzie planet i niosą uzdrawiającą energię, co być może było prawdą. Została u nas jedna jej córka, czarna jak matka i czasem, zwłaszcza po ciemku, nie do odróżnienia. Miała na imię Pura, w przeciwieństwie do Pazuzy była wycofana i jakby autystyczna. Dwie kotki żyły odtąd w naszym domu razem, chociaż na dystans. Obie niezależne, dostojne, mieszkanki bardziej okolicznej przyrody niż domowego ciepełka. Pura nagle zmarła dwa lata temu.

Pazuza miała może dwa, może trzy lata, kiedy moja córka przechodziła fazę hodowania zwierzątek. Wśród nich był chomik syryjski, który mieszkał w klatce na półce w szafie w sypialni. Któregoś dnia znaleźliśmy Pazuzę podnieconą i zaaferowana, która kręciła się po pokoju i sprawdzała wszystkie kąty. Podeszła do mnie, ocierając się i wskazując „całą sobą” na szafę. Swoją mową ciała mówiła: „Znalazłam coś, czego tu nie powinno być! Gryzonia w szafie! Skandal! W porę zlikwidowałam.” Faktycznie, chomika nie było w klatce i nigdzie indziej, pozostało uwierzyć kotce, że został zjedzony. (Za to nigdy nie zainteresowała się łowiecko świnkami morskimi.)

Miała swoje kocie sprawy i szlaki. Wychodziła na długie wycieczki na pola, które dawniej zaczynały się już za siatką naszego ogrodu. Nazywałem to, że dogląda swoich hodowli gryzoni. Podziwiałem sprawność, z jaką porusza się swoimi ścieżkami. Wiele lat było tak, że kazała sobie otwierać okno na piętrze, stamtąd wybiegała na dach, z dachu na gałąź brzozy, stamtąd na parkan, po którego wierzchu jak po linie „odspacerowywała” już daleko znikając w ogrodzie. Kiedyś obciąłem gałęzie brzozy, a Pazuza nie zmieniła trasy, tylko z dachu (gdzie stała poziomo) skakała na pień drzewa (gdzie lądowała w pozycji pionowej).

Ale zdarzało się też, że przychodziła na krawędź dachu i widząc mnie na dole wołała „mrau wuau” co znaczyło: „zobacz, jestem tu, przyjdź i mnie zdejmij”. Miała coś z charakteru znaku Lwa (chociaż urodziła się na przedwiośniu): dumę i wysokie mniemanie o swojej wartości. Za jej życia przez nasz dom przewinęło się co najmniej osiem psów, w tym duże, jak rottweiler i setery. Nie tchórzyła przed żadnym. Suczka-seterka nawet kiedyś już miała ją w pysku jak upolowaną zwierzynę. Jednak po tym wypadku Pazuza nadal paradowała przed seterką, jakby demonstrowała jej: „I co mi zrobisz? Nic nie zrobisz.” Zastanawialiśmy się nawet, czy ten paradny powolny krok kota przed psami, na wyciągniętych łapach i z wyprostowanym ogonem, nie jest demonstracją zdrowia i siły, podobnie jak antylopy skaczą na widok lwa, żeby pokazać mu, że są zdrowe i uciekną, więc „nie masz interesu lwie, żebyś nas atakował”.

Wiosną 2012 był w domu remont, w czasie którego Pazuza zniknęła. Nie było jej. Wyjechaliśmy, ja i Ela, na wycieczkę na Śląsk. Nie było jej też, kiedy wróciliśmy. Minęły dwa tygodnie od jej zniknięcia i pogodziliśmy się z jej odejściem. Elżbieta napisała nawet tekst pożegnalny o niej: „Dlaczego koty odchodzą bez pożegnania?”. I w chwilę potem, jak tekst znalazł się w Tarace, usłyszeliśmy miauczenie za szybą, Pazuza wróciła, chuda, rozczochrana i z kleszczami w sierści. Gdzie była, co robiła – jej słodka kocia tajemnica.

Była dobrym kotem. Miała długie, barwne, dzikie i szczęśliwe życie. Dzisiaj wróciła do Krainy Wielkich Wiecznych Kotów, skąd kiedyś do nas przyszła.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.