Strasznie ciężka sprawa z tą perspektywą, znaczy... Sprawy proste jawią się niczym bardzo skomplikowane, sprawy skomplikowane jawią się niczym najprostsze na świecie, magia miesza się z nauką, ta z kolei z religią, a białe z czarnym. Nie wspominając o tym, że dobre i złe mieszają się nieustannie. To co z bliska wielkie, z daleka robi się małe, a to co ważne - staje się nieistotne.

A wszystkiemu winna perspektywa.

Problem stary jak świat, a ja wciąż nie wiem jak go ugryźć. I żaden z guru, mistrzów, i innych osobistych czy grupowych trenerów, nie udzielił mi żadnej satysfakcjonującej rady, porady, czy czego tam jeszcze mógł mi udzielić.

Problem ślimaka polega na tym (jak ktoś nie czytał Castanedy), że lezie on w poprzek drogi, a po tej drodze spaceruję sobie właśnie ja; ręce trzymam w kieszeniach i patrzę pod nogi. A może ktoś coś zgubił, to sobie znajdę. A tu ślimak. Lezie. Gdybym go nie zobaczył, to nie byłoby problemu – no, ale zobaczyłem. I co ja mam teraz z tym ślimakiem zrobić? Ścieżka w parku, w środku miasta, dość ruchliwa. Nie każdy patrzy pod nogi, więc ślimak ma szanse całkiem małe na dokończenie przeprawy w jednym kawałku. Przenieść go, czy nie przenosić? Buddysta powie zostaw, każdy ma swoją drogę do przejścia... Katolik powie (przynajmniej powie) okaż miłosierdzie, katopatol nadepnie na problem, kładąc kres dalszym rozważaniom. A ja nie mogę się w tej sytuacji zdecydować. Z jakiej perspektywy nie spojrzę – inaczej się sprawa przedstawia. Ślimak pewnie chciałby już w trawie się znaleźć, bo mu średnio miło po rozgrzanym asfalcie brzuchem szorować, tak mi się wydaje, że przecież tam właśnie się wybiera. Więc chyba trzeba mu pomocną ręką służyć. Ale z drugiej strony, niby kto dał mi prawo w cudze sprawy się mieszać. I czy przypadkiem nie zrobię krzywdy komu innemu? A choćby i samemu ślimakowi, który traumatyczne przeżycie z człowiekiem do końca życia będzie rozpamiętywał.

Ślimak to tylko przykład tyleż zabawny co niepoważny. Ale sam problem wydaje się być interesujący. Bo tak naprawdę, czym się w codziennych wyborach kierować? Skąd wiedzieć, kiedy i jak postąpić (zakładam roboczo, że brak akcji to również akcja), jak odróżnić dobre od złego? Ktoś radził, bym kierował się pierwszym odczuciem, tak zwanym głosem serca, a unikał reakcji rozumu. Nie jestem jednak pewien, czy zawsze racja to wibracja. Nie znam zbyt wielu ludzi, którzy z premedytacją robią coś złego. Większość stara się dobrze czynić, czy to sobie, czy to innym. Ale wychodzi, jak zwykle, raz dobrze, a raz jakoś tam. A czasami kiepsko. Tyle że to dobrze, jakoś tam i kiepsko – zamieniają się miejscami – i z której strony by nie patrzeć – inaczej to wszystko wygląda.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.