Miała to być krytyka astrologii, ale ponieważ krytykanctwo jest rzeczą łatwą i przyjemną, napiszę coś absolutnie kontrfaktycznego, to znaczy pochwałę alternatywnej astrologii – czyli tej, której wokół mnie nie ma.

Aby nie błąkać się po mgławicach - od razu podam swoją definicję astrologii. Jest to odrzucona przez nauki ścisłe przed-wiedza, którą dzisiaj widzimy jako pogranicze renesansowej astronomii i dwudziestowiecznej genetyki. Naturalnie wiele się zmieniło, doszły nowe odkrycia astronomiczne, więc astrologowie próbowali „uzupełnić” system o nowe planety, komety, planetoidy. Doszliśmy już do takiego galimatiasu, że stosunkowo prosty system siedmiu „planet”, dwunastu domów Placidusa i dwunastu znaków zodiaku przypomina stajnię Augiasza, którą swego czasu próbował oczyścić Teofan Sadowski, tworząc swoją, mało znaną koncepcję astrogenetyki. Szukając sobie miejsca w świecie, astrologia znalazła przytułek wśród psychologów spod znaku Junga, a jej formą masową są tzw. horoskopy gazetowe i wszelkiego typu związane z nią miracula. Wszystko to razem nie sprzyja astrologii jako pewnej spójnej koncepcji. No, ale miała być pochwała, a znowu wychodzi mi krytyka.

Napiszę więc, jak sobie wyobrażam astrologię idealną, a potem niech czytelnicy mi odpowiedzą, czy z czymś takim choć raz się zetknęli, bo ja nigdy. Co prawda interesowałem się tym zagadnieniem stosunkowo krótko i pobieżnie, bo tylko podczas intensywnego oddziaływania Neptuna w dyrekcji stuletniej. No, ale tu właśnie dochodzimy do zasadniczego pytania: czy ktokolwiek z czytelników lub blogerów Taraki rozumie, co przed chwilą napisałem? Powtórzmy jeszcze raz: podczas intensywnego oddziaływania Neptuna w dyrekcji stuletniej... Co to jest dyrekcja stuletnia? Jak rozumieć znaczenie Neptuna? W książkach, które czytałem próżno szukać dyrekcji stuletniej, a już o zrozumieniu Neptuna – tak jak go rozumiał Teofan Sadowski – trudno nawet pomarzyć. Ale może istotnie za mało czytałem lub zbyt pobieżnie...

No dobrze, więc istnieją rozmaite szkoły astrologiczne, rozmaici nauczyciele, rozmaite koncepcje. Niech i tak będzie. Ale czy prowadzone są jakiekolwiek wspólne debaty? Czy prorocy astrologii schodzą od czasu do czasu ze swojego piedestału, co nieco się odbrązawiając, i czy zniżają się do tego, by poddać pod osąd kolegów swoje metody opisywania horoskopu? Jeżeli to robią, to chyba w jakiejś alternatywnej, dalibóg, tajnej, rzeczywistości. Nie dziw, że lud prawicowy uważa astrologów za okultystów, a lud lewicowy uważa astrologów za oszustów (nieszkodliwych, bo dawno zdemaskowanych). Jedno i drugie na „o”, co może nie przypadek.

„Astrologię moją widzę wielką” - chciałoby się powiedzieć. Czy do pomyślenia jest, na przykład, konferencja astrologów, na której po wygłoszeniu referatów toczyłyby się w ogóle jakieś dyskusje i ktoś kwestionowałby metodę lub wnioski referentów? Nie idzie tu o prymitywne krytykanctwo typu, że „punkt równonocy wiosennej już dawno nie jest w Baranie”, albo że „nie ma związku przyczynowo-skutkowego między niebem a ziemią”, bo trudno dyskutować z samymi podstawami astrologii. Brzytwa Ockhama nie znajduje tu zastosowania. Ale jeśli nawet astrologia ma w sobie coś z dogmatycznej religii, to przecież teolodzy – nie podważając dogmatów – wdają się w wielowiekowe dyskusje nad naturą Bóstwa i jego objawieniami. Istnieją też swoiste procedury, które pozwalają uznać kogoś za świętego, istnieje instytucja adwokata diabła, w buddyźmie są też metody na rozpoznawanie „znaków”, w taoiźmie religijnym nawet instytucja wyroczni była sformalizowana, a przepowiednie starannie zapisywano, bo wierni niejednokrotnie okazywali wdzięczność za przepowiednie prawdziwe... Wszystko już dawno wynaleziono. Ale najwyraźniej astrologowie „wybrali przyszłość”.

No i coś jeszcze. Kiedy Odyseusz uczył mnie astrogenetyki Sadowskiego, pewnego dnia wpadł na pomysł, żebym może zapisał się do towarzystwa astrologicznego. Zadzwonił do jakichś znajomych, po czym na kolejnym naszym spotkaniu z przygnębieniem oznajmił mi, że ludzie, z którymi rozmawiał, nie zrobili na nim dobrego wrażenia i że lepiej byłoby, gdybym się nigdzie nie zapisywał.

Astrologia może wspaniale poszerzyć umysłowe horyzonty, może rozwinąć intelektualnie i zmusić umysł do poszukiwania prawdy. Ale w każdej nauce musi być jakaś prostota. Jak napisał Michał Sędziwój: „simplicitas veritatis sigillum” - prostota jest prawdy pieczęcią.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.