Ja rocka nigdy nie rozumiałem niezależnie od wieku. Czy to o czymś świadczy?

Nie słuchałeś Beatles? Rolling Stones? Pink Floyd? Jethro Tull? Cream? Blind Faith? No tak. Być może pokolenie 64+ nie słuchało.

Czyli: Panie komendancie! Chodź pan, bo nie wiemy gdzie tego, no... orła gdzie powiesić.

Polecam zwłaszcza fragment zaczynający się około 0:01:53

Jaka jest definicja "lemingów"?

Ten filmik wiele wyjaśnia:

Haha - Lemingi :) Moja ulubiona gra z lat gdy się uczyłem podstaw obsługi komputera. Niesamowita sprawa:)

Moje dzieciństwo to okres kiedy w muzyce rozgłos osiągneło Disco Polo (Relax:) Do którego jednak nigdy jakoś się nie przekonałem. Lubię mocne brzmienia. Przede wszystkim metal w różnych odmianach. nu-metal, heavy-metal, power-metal nawet reggae-metal.

Mam szacunek do w/w zespołów jako legend i protoplastów od których muzyka wyewoluowała (Chociaż nie każdy musi sądzić że przeszła level wyżej czyli upgrade).

Stanu wojennego nie pamiętam  i pewnie przyjdzie mi umrzeć nieuświadomionym.

Lata 80-te są uważam istotne z jednego przynajmniej względu o czym do końca życia będę pamiętał. Na ten czas przypada konfrontacja aktywności fizycznej, sportu, kształcenia umiejętności motorycznych przeciwko rozwojowi technologii, komputeryzacji i internetyzacji. Konfrontacja przegrana, co ciekawe i trochę dziwne bo bez jakichkolwiek inklinacji genetycznych. Osoby już dwa, trzy lata młodsze ode mnie własciwie funkcjonowały bez potrzeb ruchowych. Ale czasy się zmieniły i teraz jest odwrotnie. To ci biegający z piłką i pływający na basenach w tą i z powrotem sa adhdowcami.

@Weider - ta konfrontacja fizycznej motoryki z technologią i jej pokłosiem - maniakalnym przesiadywaniem i klikaniem, miała miejsce w realnym, masowym wymiarze dopiero od końcówki lat 90-tych - z naciskiem zresztą na lata jeszcze późniejsze czyli 2000 i dalej. Było tak przynajmniej jeśli chodzi o Polskę, bo na zachodzie Europy, a szczególnie w USA z oczywistych względów eksplodowało to dobre kilka lat wcześniej. Przede wszystkim - wcześniej (czyli w drugiej połowie lat 80-tych i początku 90-tych) nie było oczywiście nawet śladu internetu i stosunkowo nieliczni(głównie w miastach zresztą) przesiadywali godzinami grając w gry na komputerach "osobistych" typu ZX Spectrum, Atari, Commodore czy Amiga czy próbując programować w Basic-u, Logo czy Pascalu. IBM i jego "klony" były wówczas (85-95) synonimem nieco bardziej zaawansowanej maszyny biurowej - mało kto posiadał to w domu, a już na pewno nie młodzi ludzie. Wtedy jeszcze (do mniej więcej lat 1999-2000 czyli do pierwocin polskiego internetu) młodzież była jak najbardziej motorycznie aktywna - nawet jeśli się grało godzinami w gry komputerowe czy próbowało programować, to grało się też godzinami i z równym entuzjazmem w piłkę, siatkówkę czy kosza. Przynajmniej ludzie mojego pokolenia (1974) grali - mimo posiadanych komputerów (w moim przypadku - Commodore 64). Tak naprawdę dopiero po przełomie tysiącleci, a więc wtedy, gdy internet zaczął już powoli osiągać postać zbliżoną do dzisiejszej (np. powstawały pierwsze komunikatory pozwalające pisać w czasie rzeczywistym), ludzie już bardziej masowo zaczęli przesiadywać (zalegać) przed ekranem - uzależniać się od połączonych w sieć maszyn - też stopniowo zresztą. Do tego równolegle doszły telefony komórkowe - do początku obecnego stulecia jako droga nowość posiadana przez coraz większą liczbę osób, ale absolutnie nie przez wszystkich - jak dziś.

Niezręcznie to napisałem. Chodziło mi o to, że roczniki powyżej 87- nie wiele już mieli wspólnego z realem. Polecam do obejrzenia o jakie zjawisko mniej więcej mi chodzi:)

http://www.youtube.com/watch?v=9YsTB7O77Qo

Jeszcze dodam ulubioną sentencje znalezioną nomen omen w internecie :
'Internet pozwala poznać cały świat - szkoda tylko, że nie pozwala wyjść z domu'

Tak naprawdę PRAWDZIWE oderwanie od rzeczywistości to na szczęście wciąż sprawa przyszłości (moim zdaniem - dalekiej) - mimo wszystko wciąż jeszcze nie dokonano realnej ingerencji w przestrzeń zmysłów; w postaci jakiegoś technicznie spójnego wirtualu (obejmującego całość przestrzeni zmysłowej, a nie tylko wycinki) czyli całkowicie sztucznego świata, który sprawia doskonałe wrażenie, że jest prawdziwy. Nasza organizacja fizyczna (zmysłowa) broni się zresztą przed tym - np. najbardziej zaawansowane aktualne urządzenia symulujące wirtualną rzeczywistość (rodzaje kombinezonów zamykających kanały zmysłowe na zewnętrzny świat i wypełniające je sztuczną treścią) pozwalają na dosyć ograniczone czasowo korzystanie z nich - po jakimś czasie zaczyna po prostu boleć głowa i pojawiają się różne inne postaci dyskomfortu. I całe szczęście, bo wizja świata z "Matrixa" wydaje się czymś upiornym.

Dzień Dobry,