Decydować, Nie decydować. Ustawić właściwość, odczytać właściwość.   Postrzegać podobieństwo, postrzegać różnicę  Śpiew kodu uczy wyraźnie, że z bardzo prostych decyzji i wyłaniają się skomplikowane wzorce i jednocześnie trzeba te wzorce stosować, by wszystko działało.(Niech mnie bogowie OOPD strzegą w obliczu tylu uproszczeń).  Tak metaforyzując, w klocki rzeczywistości wpisane są pewne rozwiązania (fizyka? ;)) dzięki czemu niektóre rzeczy idą łatwiej. Chodzenie w pionie zazwyczaj jest łatwiejsze od poziomego chodzenia po ścianach ;). Przekładając to na nasze decyzje z prostych TAK/NIE wykształcają się wzorce wznoszenia się i ładu, oraz chaosu i upadku. Tj. buduje się swoistego rodzaju nieoczywisty determinizm. Powiedziało się A, trzeba powiedzieć Z!. I w ten sposób u podstawy trwałej, konktretnej rzeczywistości mamy do czynienia z siecią nieoczywistych, acz powtarzalnych wzorców budujących to rozwiązanie.

Na wyższym poziomie abstrakcji można powiedzieć, że chcąc nie chcąc rzeczywistość zbudowana na naszych decyzjach, indywidualna i grupowa ma swoją architekturę. Niektóre decyzje są istotniejsze od innych i decydują o kształcie owej rzeczywistości.  I choć  architektura przejawia się w abstrakcyjnych i konkretnych elementach, to jednak jest ulotną siłą organizującą system. Choć odpowiada często na bardzo konkretne problemy, to dobre uchwycenie jej istoty  wymyka się  zbyt precyzyjnemu opisowi. 

Jest racjonalne i jednocześnie niesie wartości estetyczne.

Stanowi zestaw decyzji i jednocześnie sama się objawia.

Ma swoje opisy dzięki którym jest przedstawiana precyzjnie i jednocześnie stanowi twór abstrakcyjny znajdujący się poza opisem.

Brzmi znajomo? 

Nie nie sugeruję w tym obecności superkosmicznego architekta, budowniczego w jednym. Albo iluminacko-masoństkiego spisku o kontrolę umysłów. To nudy. 

Ciekawe jest, że jest nieuchwytne, duchowe piękno i estetyka, która wyłania się w zasadzie wyłącznie z praktyki. I to praktyki nastawionej twardogłowo na podejmowanie słusznych decyzji, na korzystanie z dobrej architektury. Nie na jej szukanie, ale na jej stosowanie*.

A jak się ją wypracuje, niesie wtedy w sobie coś nieziemskiego, bajkowego, ponadczasowego: