Jadę w dorożce z innymi. Wielka ta dorożka. Oprócz mnie jest jakiś bardzo stary mężczyzna (między innymi) i pomaga mi nieco. Czuję jego wspierająca uwagę. Jak zwykle grzebie w dużej torebce, chcę coś znaleźć. Łapie się na tym, że nie patrzę na piękny krajobraz, nie zauważam go przez to grzebanie... Postanawiam patrzeć. Koryguję się! Teraz przypominam sobie, że dostałam przedtem dziwnie wyglądające przedmioty, jeden lub dwa. To miał być rodzaj klucza – chociaż klucze wyglądają inaczej. Jedziemy dorożką. Zbliżamy się.

Epizod II

Pamiętam, że robię dziadkowi pewna prezentację. Jest za stary, żeby nadążać za mną, biegnąca coraz wyżej... jednak jest wciąż za mną i śledzi i widzi. Jest masa pyłu śnieżnego i biała suknia, może mam ją na sobie. Wirująca biel – i wchodzę z tą bielą i w bieli po schodach. Schody są strome i pną się w górę – identyfikuję je jako schody jakiejś katedry, sakralność jest w tym... Idę po nich a one spowite w śniegu (to może być też coś innego, puszystego) – jednak – jest to materiał lżejszy, bardziej eteryczny i wszystko jest wyjątkowo piękne, dopracowane do głębi, do największej głębi, mam wrażenie, że każda molekuła, każda najmniejszą cząstka pracuje dla mnie w tym obrazie. Tak to sobie wymyśliłam. Tam i tu.

Dziadek patrzy a ja wchodzę szybko wciąż wyżej i wyżej i coś się dziwię, że nie ma w tym odrobiny strachu ani czegoś, co jakby strachem jest a tak naprawdę nie ma go wcale, nie istnieje tam, tam nie ma tej energii. I patrząc na to – bo patrzę i wchodzę równocześnie – wiem, że ten temat nie egzystuje. Nie ma tam nic, co mogłoby zakłócić kreację. Chodzi o nią.

I jej poświęcone jest to WCHODZENIE.

Puszyste jest to wchodzenie też, to słowo ważne. Śnieżność i biel. Lekkość, puszystość. Lekkość i szybkość tego wchodzenia jest widoczna. Jest do zapamiętania. Trochę lekkiego chłodu przy tym jest może. Albo to teraz tak się wydaje.

Suknia z eteru albo tiulu czysto białego. I schody jako widoczna konstrukcja, prześwietlone są te schody i widzę je inaczej niż normalne schody. Schody są bardzo obecne i widoczne. Całość się rozmywa ale schody stanowią ważna cześć – łącznie z bielą i śniegiem i tym pobłyskiem tworzą całość. No i ten, kto wchodzi – wyżej i wyżej i wyżej.

Na koniec albo w którymś miejscu jest scenka w moim własnym pokoju, w którym śpię. Ten dziadek stoi za zasłona. Chcę ją odsłonić i pocałować go na dobranoc. Odsłaniam i odsłaniam ale nie mogę za szybko tak naprawdę odsłonić. To trwa trochę ale dziadek czeka. W końcu chyba się udaje. Dziwne, że stał w tym miejscu. Było więcej osób w moim pokoju. Wszystkie miały swoje funkcję. Ale nic o tym nie mogę powiedzieć. Tylko może to, że był w tym ustalony porządek. Był sens. W tym momencie.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.