Daleko, w państwie mało zaludnionym, może na Islandii czy Grenlandii, ludzie spotykali się w małym, białym domku, miejscowym domu kultury. Tym razem w jednej z sal przygotowywano się do próby rytualnego tańca, szeptano coś i ustalano. Nakładano biało-czerwone stroje treningowe, białe bluzy, czerwone spodnie, białe sportowe buty, każdy miał te rzeczy inne, ale w tych kolorach. Nagle, na dany znak, wszyscy ruszyli do przodu, gwałtownie odsuwając z drogi krzesła i inne niezgarnięte przedmioty. Taniec przypominał bieg, ale poruszano się specjalnym krokiem, dotrzymywano tego kroku i wyglądało, jakby wszyscy, w jednej chwili, w jednym rytmie, na sekundę wybijali się w powietrze. Obserwowałam ich ruchy, uczyłam się tego tańca. Posadzka była stara, z małych brunatno-czerwonych kafelków, trochę krzywa. Zapamiętywałam sekwencje ruchów, najtrudniejsza figura robiona była w powietrzu, pół metra nad podłogą. Jakby w półobrocie przeskakiwano przez coś niewidzialnego bez wytracania rytmu, i dalej, i dalej, bo tancerzy ciągle przybywało, już zajmowali całą powierzchnię sali, cały ten dom już nie był mały, rósł tłum tancerzy i w związku z tym powiększało się całe terytorium państwa, aby ich pomieścić. Obserwatorzy musieli się odsunąć, nie było dla nich miejsca. Wyszłam przez wąski korytarz boczny z okienkiem w ścianie, siedziała tam dziewczyna i rozmieniała czy zwracała pieniądze jakiejś kobiecie za niedobry towar, który kobieta tu kupiła. Nie powinna tego robić, mówiła, tego się u nas nie robi, ale w drodze wyjątku. Była bardzo blada, wybladła jak na zdjęciu, z którego spełzła większość kolorów, zostały blade odcienie czegoś nie do nazwania, co mimo pewnej straszności było piękne.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.