Kategoria: Sny i wizje
Tematy/tagi: drzewo • mistrz • nago • niebo • religia • WIELKI SEN

Jestem w pracy, wchodzę do biura, czekają tam na mnie ludzie, ktorym przydzielić mam obowiązki. Dzielę ich na pary, ale nie ma nikogo do pary dla mnie. Przychodzi kolega, który ma być moim partnerem. (Kiedyś z nim pracowałam.) Wychodzimy na teren zakładu. W jego centralnym punkcie rośnie drzewo, przeolbrzymie, pół dąb, pół brzoza. Nagle zrywa się wiatr, niebo ciemnieje, a zza drzewa wychodzi mnich w brązowym habicie z kapturem naciągniętym na twarz. Mój partner gdzieś znika. Nastaje przerażająca cisza, robi się ciemno. Mnich mówi: "Już czas" - a właściwie nie mówi, tylko słyszę go we własnym umyśle. Widzę, że stoję naga pod drzewem, z ramionami rozłożonymi na boki. Moje ciało otacza cienka warstwa fosforyzującego srebrnego pyłu. Nagle ten pył staje się czarny i wnika w moją skórę. Opieram się czołem i ciałem o tę dębo-brzozę. Czuję jak faluje powietrze, i ta cisza - jakby zatrzymał się czas. Nie ma nic poza mną, drzewem i mnichem. Jakbym była przyklejona do drzewa. Oczy mam zamknięte, a mimo to widzę wszystko, co dzieje się wokół mnie. Mnich zaczyna inwokację w pięknym, melodyjnym języku, którego nie znam. Recytuje coraz głośniej i donośniej. Nagle dociera do mnie, że rozumiem, co on mówi i po cichu zaczynam śpiewać wraz z nim tę inwokację. Mnich mówi-nie-mówi: "A jednak potrafisz, znasz ten język". Mój głos przybiera na sile i zagłusza głos mnicha. On milknie, a ja śpiewam w tym starożytnym języku z wielką siła. Znów pojawia się mój partner niosąc w rękach rozpostarty koc. Koc jest w niesamowite wzory, które wyglądają jak pismo, jak jakieś symbole. Staje za mną, dzieli nas tylko koc. Mnich mówi do mnie: "Teraz już wiesz, czemu wyszywałaś ten koc." Ja śpiewam inwokację, a mój partner krzyczy jakby z bólu. Czuję, że ten rytuał i moje nagie ciało mają na niego wpływ. Na niebie pojawia się chmura, która się zbliża. Zrywa się wiatr i słychać chór głosów. Mnich mówi do niego: "Nakryj ją kocem i uciekaj!" Chmura nadciąga na drzewo i przechodzi przez nie. Przenika także przez koc i wnika w moje ciało. Mnich każe mi spojrzeć na siebie. Ma czerwone oczy. Ja - wciąż śpiewam... - i czuję, jak moje oczy zmieniają kolor na biały. Mnich pada na kolana mówiąc: "Wybacz, że nie wierzyłem, że to ty!". Czuję, jak moje ciało zaczyna wiotczeć, a mnich mówi do mojego partnera: "Zawiń ją w koc i zabierz stąd." Budzę się z tego snu. Leżę na jakiejś ławce, ubrana w mundur, przykryta tym samym kocem; obok siedzi mój partner i patrząc na mnie z przerażeniem, podaje mi lusterko. Ja widzę w lustrze, że mam skórę w odcieniu brązu i krwistoczerwone oczy. W tym momencie budzę się naprawdę. Ten sen nie daje mi odtąd spokoju. (Sen z kolekcji Matyldy, przed 9.XII.2004)

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.