Kategoria: Sny i wizje
Tematy/tagi: nago • ptak • śmierć • wnętrze

Umarłem, nie pamiętam jak. Jako duch, niewidzialny dla innych, spaceruję po wielkiej sali, podobnej do wrocławskiej Auli Leopoldina. Na stoliku w kącie leży preprint mojego nekrologu. Autorem jest człowiek, który napisał kiedyś recenzję mojego pierwszego naukowego artykułu. Nekrolog zaczyna się panegirykiem, ale przechodzi w banały skopiowane z internetu. Czuję się tym obrażony i dyskutuję przez chwilę z innymi obecnymi (duszami? ludźmi?).

Po sali latają uwięzione w niej ptaki. Otwieram porośnięte bluszczem okno i wypuszczam jednego. Drugi nie może trafić i potrzebuje naganiania. Trzeci nie chce wylecieć - kiedy go wyganiam, wraca zza okna i dziobie mnie w rękę.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.