Mirosław Piróg w przedmowie do książki Krzysztofa Grudnika „Okultyzm i nowoczesność” podkreśla, że ezoteryka jest nie tylko „wiedzą tajemną”, ale też „wiedzą odrzuconą” (przez mainstream czyli dominujący paradygmat), jak również wiedzą wypartą i zapomnianą (czy nie lepiej powiedzieć: zapominaną?) – oba przymiotniki w psychoanalitycznym sensie. A jak naucza psychoanaliza, to co wyparte i zapomniane, mimo to działa, wywiera wpływ i kształtuje psyche dotkniętej tym jednostki, więc podobnie te ukrywane, wypierane i uporczywie zapominane ezoteryczne treści czy nauki wywierają wpływ na kulturę. Tyle streszczenia.

Ale co sprawia, że coś jest utajniane, odrzucane, wypierane lub zapominane? Łatwo zauważyć, że stoi za tym bądź czyjś gniew, bądź lęk, bądź wstyd. Zatem trzy główne negatywne emocje, na których oparty jest enneagram. Przyda się też skrót OZUW na zwięzłe oznaczenie tego, co „Odrzucane, Zapominane, Utajniane, Wypierane”, małymi literami zaś i kursywą – ozuw – na odpowiednie czynności „odrzucania, zapominania...” itd.

Ozuw z gniewu znaleźć łatwo: są to przypadki wszelkiej cenzury, kiedy gniewna władza zabrania przekazywania, uczenia, rozpowszechniania itd. pewnych treści, które uważa za naruszające jej autorytet. W obecnej europejskiej sytuacji astrologii (której głównie będę się przyglądać) raczej to nie grozi i nie ma potrzeby kontynuować tego wątku.

Ozuw z lęku. Po pierwsze byłby to rewers sytuacji poprzedniej: bo gdy władza zabrania pewnej wiedzy, kryminalizuje ją, to z lęku przed retorsjami zakazane treści będą ozuw. Po drugie, pewne działania, np. czary, mogą bezpośrednio budzić lęk lub poczucie zagrożenia i z tego powodu praktycy, czyli czarownicy i czarownice, będą ukrywać swoją wiedzę, a ogół będzie „unikać jej dotykania”, podobnie jak unika się dotykania przewodów pod napięciem. To jest stare obciążenie wszelkich czarów i magii: już Mojżesz nakazuje „nie pozwolić żyć czarownicy”, a autor (lub autorzy) Objawienia Janowego czarowników (φαρμακοι) wygania w ciemności poza murem przyszłego Miasta Boga razem z κυνεσ i πορνοι – psami i prostytutkami. Czy coś z tego dotyka astrologii? Tak! Wielu woli trzymać się od niej z daleka (jak od przewodów pod napięciem), mówiąc: „wolę nie wiedzieć, co mnie czeka”, nawet jeśli ktoś w astrologię „nie wierzy”. W tej postawie może też zawierać się lęk przez zmanipulowaniem przez astrologa: że np. tamten coś zasugeruje, co „ja” nawet nieświadomie lub wbrew mojej woli doprowadzę do skutku, np. pozwolę sobie wmówić chorobę. Jest w tym nadal lęk przez magią, na który racjonalizm nie zawsze pomaga.

To wszystko jest jednak drobiazg w porównaniu z ozuw ze wstydu. Tym, co czyni ezoterykę zbiorem treści OZUW, jest głównie wstyd. Wstyd czyli obciach, kompromitacja. Antagonistą wstydu jest uznanie. Wstyd jest emocją, która towarzyszy niedoborowi uznania, niedowartościowaniu. Naukowiec, o którym dowiedziano by się, że praktykuje astrologię (albo np. ufologię) będzie zawstydzany – czyli, zamienników używając, wytykany palcami, będzie mu dawane do zrozumienia, stanie się przedmiotem ostracyzmu, zostanie uznany za dziwaka lub zmedykalizowany – uznany za psychicznie zdefektowanego. Podobnie będzie z politykiem, który radzi się astrologa lub tarocisty. Straci twarz! Stanie się łatwym łupem medialnych nagonek. Dlatego politycy i inni ludzie publiczni nie podają swoich czasów urodzenia, bo jest to informacja mająca znaczenie jedynie dla astrologów, których należy unikać.

Ezoteryka, bo nie tylko astrologia, znajduje się pod kloszem wstydu i zawstydzania. Czym przypomina homoseksualizm. I podobnie jak w tamtym przypadku ratuje się schodzeniem do gett: do mniejszościowych refugiów.

Wydaje się, że to początek lub wierzchołek góry lodowej. Ezoteryka jako kontynent wstydu czeka na swoich odkrywców i eksploratorów.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.