Ciśnienie na bycie kimś i w dodatku kimś innym, “zazdrość” świata ludzi - to wszystko jest do zniesienia. Możemy się przyzwyczaić do życia, w którym nie posiadamy zbyt wiele...przynajmniej o ile inni NIE mają tyle samo. Żyjemy po ludzku, normalnie, wiążąc koniec z końcem.

Ale gdy “ja zaczynam mieć”, gdy udało się żyć lepiej choć raz, gdy posmakowało się bycia bogiem - zrezygnowanie z tego statusu nie jest proste. Prawie być bogiem, prawie wygrać, prawie zarobić, prawie osiągnąć. PRAWIE - robi różnicę. To wstyd, jeśli się nie udało, to wstyd być drugim. Żal d… ściska.

Będę szczęśliwy, gdy… zarobię więcej..., uda mi się... będę miał tyle władzy, że... szef da podwyżkę... partner będzie wierniejszy... chłop zrozumie kobietę, kobita pojmie myślenie faceta, a trawa będzie zieleńsza... Półbogowie  notorycznie odrzucają rzeczywistość, niczym hazardzista przekonany, że kolejnym razem musi wygrać. Doskonałość przynależna jest światu bogów. Błogością wiecznego szczęścia mogą cieszyć się tylko bogowie, a i ich spotka koniec.

Z odrzuceniem rzeczywistości związana jest ciągła walka. Oto trzeba walczyć z silniejszymi, bogami, bo oni są żywym dowodem własnej małości. Oto trzeba poskramiać słabszych, by nie odważyli się o owej rzeczywistości przypominać.

To Wqrw: na idiotów mężczyzn i bezmózgie kretynki, na polityków debili, piosenkarzy nieumiejących śpiewać, aktorów jednej miny, na wyborców bezmózgich, na kolegów leniwych, na pracowników nierobów, nielogiczność wszechświata, na okazję  straconą.