Aleksander i Jolanta Kwaśniewscy są teraz doradcami, dużo mówią,  zaproszeni do klasy licealnej w mojej starej szkole, z ich porad ma wynikać obraz rozwoju sytuacji, wydaje mi się, że rozumiem,  jakie miejsca uznali za odpowiednie, abym mogła się tam ukryć, leżę w łóżku i patrzę w sufit, może zaraz wstanę, ale jeszcze nie wiem, jaki sens miałby ten wysiłek, jestem ubrana w straszny niebieski tiszert do kolan, z wykruszającym się nadrukiem o zawodach sportowych w Pittsburgu, Pensylwania, w zimie 1979 roku. Tutaj była to zima stulecia, doradcy mówią to do całej klasy, może nawet do większej grupy ludzi,  przewidują i tłumaczą, to zwyczajny wykład, a gdy się kończy, jest lato. Wsiadamy do tramwaju starego typu, jakie jeździły za czasów prezydentury Kwaśniewskiego,  tramwaj jest raczej pusty, widzę, że poprzedzają go inne tramwaje, cały sznur  starych tramwajów zatrzymuje się w końcu, domyślamy się awarii, wysiadamy koło dworca Ochota, aby się rozejrzeć. Lato, dużo słońca, ulica prawie pusta, dobra widoczność, z daleka widzimy następny nadjeżdżający tramwaj, ale ten jest nowy, zbliża się, z daleka ciska ostrym, białym światłem, wskakujemy do naszego wagonu, bo zaraz cała kawalkada ruszy, nowy tramwaj jest szybki, wiem o tym.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.