Jest duża, wysoka sala, za ścianą, z boku, ukryte ciemne przejście, nikt tędy nie przechodzi, pod ścianą duży, wiekowy stół i ławy, siedzą na nich zdrożeni pielgrzymi, uchodźcy albo może bezdomni, źle ubrani, półśpiący w różnych pozach i niemający gdzie się podziać, ale usadowienie postaci i ich ilość dziwnie przypomina „Ostatnią wieczerzę” Leonarda da Vinci. Na stole pusto. Przyszłam tutaj, bo wiem, że mam tylko jedno wyjście, odzyskać przyjaźń jednego z tych najbiedniejszych ludzi, aby nie zginąć.

Komentowanie wyłączone wszędzie od 1 sierpnia 2020.