„Jeszcze nie zginąłem? To się odbuduje...”

Ryszard Ochódzki w filmie „Rozmowy kontrolowane” tuż po zawaleniu się
Pałacu Kultury, wywołanym pociągnięciem za spłuczkę w męskiej toalecie.

Dziś mijają dwa tygodnie od dnia, w którym COŚ (słowo klucz) miało się wydarzyć. To miało być nie byle co. To miał być koniec. I nie byle czego. Koniec świata, koniec człowieczeństwa, koniec świata jaki znamy, wejście na wyższy poziom, itd. itp. Od dziesięciu lat czekałem na ten dzień. Wiele sygnałów wydawało się potwierdzać, że apokalipsa jest na wyciągnięcie ręki. W tak zwanym międzyczasie niektórzy pisarze zbili fortunę pisząc książki na ten temat, magiczną datę podchwyciło Hollywood („2012” Emmericha, „Melancholia” von Triera, „4:44. Ostatni dzień na ziemi” Ferrary czy „Przyjaciel do końca świata” Scafarii) oraz sieci handlowe – choćby Media Markt oferujące „eksplozję okazji na koniec świata”. Wydawać by się mogło, że nie tylko świat New Age’u żyje tym dniem. Gdy w połowie grudnia głowy państw zaczęły zabierać głos w kwestii 21.12.2012, a NASA wydała specjalne oświadczenie, wtedy usłyszałem ponownie słowa księdza Piotra Natanka: „wiedz, że coś się dzieje”. Coś się działo, a raczej coś się miało zadziać. Im bliżej końca tym większe napięcie, tym większa ilość e-maili w mojej skrzynce ze szczegółowym opisem co się będzie działo i wskazówkami co zrobić, żeby przetrwać przez trzy dni ciemności, gdzie najlepiej kupić latarkę na dynamo i jak ugotować jajecznicę korzystając z butli gazowej. Ktoś ewidentnie wiedział więcej. Maile co prawda nie były podpisane, niemniej oczami wyobraźni widziałem mnicha w mitycznym królestwie Szambali, który dostał „przekaz na koniec” i w chwili słabości zszedł z góry do najbliższego punktu z Internetem, spisał instrukcję i zamieścił na utworzonym z potrzeby chwili profilu na fejsie. Tak to musiało być. Te maile mnie nie uspokajały, tym bardziej że zawierały sprzeczne informacje. Skoro ma jebnąć (przepraszam za słownictwo ale jakimi słowami inaczej pisać o apokalipsie – „robi się ciut niepewnie i może być małe bum?”) a potem mają być trzy dni ciemności i nie wszyscy przeżyją te trzy dni, to co to za jebnięcie ja się grzecznie pytam? I w jakiej sytuacji to mnie stawia na trzy dni przed Wigilią? Kupować prezenty czy nie? Kupię i jebnie to źle bo pieniądze wyrzucone w kosmiczne błoto; nie jebnie to jeszcze gorzej bo przeżyję i będę zawiedziony.

Nadszedł 21 grudnia. Onet.pl zmienił logo na „the end”, na stronie gazeta.pl od rana trwała relacja „na żywo”. Rano nic się nie działo, wczesnym popołudniem też. Zacząłem odczuwać coraz większy niepokój. Cała nadzieja w Ameryce, może jak się obudzi po południu czasu polskiego, to wtedy połączone myślokształty zachodniej cywilizacji zrobią swoje i wygenerują astralną hekatombę. Nic bardziej mylnego. Niestety. Ostatnia deska ratunku zawiodła. Kładłem się spać z bólem w sercu porównywalnym z zajęciem ostatniego miejsca w grupie przez Biało-czerwonych podczas Euro 2012.

22 grudnia. I co teraz? Gdzie jest mój piąty wymiar, telepatia, telegonia, bilokacja i światło które miało mnie wypełnić? Ból w sercu nie mijał, dokładnie tak jak podczas Euro. Kto mi wytłumaczy jak żyć w nowej / starej rzeczywistości? Przecież jeszcze niedawno tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak nielicznym wyznawcom New age’u. To Oni nieśli oświaty kaganiec, to Oni byli prekursorami tej magicznej daty i Oni posiadali wiedzę na ten temat, być może właśnie z tego fejsbukowego profilu mnicha z mitycznego królestwa Szambali. Cały mój żal, smutek, złość skierowałem w Ich kierunku. Gdzie jesteście dziś i co macie mi do powiedzenia i milionom zawiedzionych ludzi? Nie wiem czy zdajecie sobie sprawę z tego co się stało. Tym razem po prostu zwyczajnie przegięliście. Jak nasi na Euro. Tyle, że naszym łatwiej wybaczyć gdyż nie bardzo wierzyli w wyjście z grupy. A Wy? Żyliście 21 grudnia, oddychaliście nim, konsumowaliście go, a na końcu to on Was wyssał (zmieniłem jedną literę żeby nie było wulgarnie). I teraz wracamy do rzeczywistości trzy de, cztery wd i hwdp. Wszystko jest takie jak było. Z jedną drobną różnicą. Ja już Wam nigdy nie uwierzę w te wszystkie egipskie warsztaty w piramidach Hejhopsa przygotowujące na życie po końcu. Koniec. Mam nadzieję, że przynajmniej jest Wam choć trochę głupio. Chyba że Wy jednak doświadczyliście swoistego końca i weszliście na wyższy poziom. Jeśli tak to przepraszam, gratuluję i pozdrawiam z pierwszego piętra mojego bloku na Pradze w wymiarze trzy de na i mam prośbę, zostańcie na tej wyższej wibracji i zostawcie mnie w spokoju na tym pierwszym piętrze...

Michał de Molka

Słońce w Koziorożcu (brr), Księżyc w Wadze 2013