Przedmowa - Chcesz mówić po angielsku? Jeżeli tak - zabiorę cię w wewnętrzną podróż, której celem i treścią jest - mówienie.

Przedmowa

– Chcesz mówić po angielsku? Jeżeli tak – zabiorę cię w wewnętrzną podróż, której celem i treścią jest – mówienie.

Jestem odkrywcą sposobu nauki języka, który wielu moich słuchaczy zabrał do celu 2-3 krotnie szybciej niż metody tradycyjne, dając im na dodatek ogromne poczucie satysfakcji i przyjemności z nauki.

Na czym to polega?

Jest to trochę jak zamienienie wielu drobnych kredytów na jeden, lub szafy niepotrzebnych ubrań na te, które rzeczywiście nosisz. Nie musisz już uczyć się dzieląc rzecz, trochę nienaturalnie, na słuchanie, czytanie, pisanie i mówienie, a do tego jeszcze gramatykę i słownictwo. Nie musisz wykonywać setek ćwiczeń, testów, kupować książek czy zdawać egzaminów, bo rozumiesz, że cała gra toczy się tak naprawdę tylko o jedno – mówić.

Jednak „mówić” – to łatwo powiedzieć! Mówienie to nie jest przecież sam zwykły akt ruszania wargami w odpowiedzi na pytanie lub polecenie. Mówienie – to cały złożony wszechświat, nasza wrażliwość, nawyki, przekonania, plastyczność emocji, nieśmiałość, wiara w siebie i ciekawość świata. To właśnie znaczy dla mnie – „mówić”.

Na zajęciach naszym celem jest skontaktowanie się z Tym. To jest właściwie jedyny cel. Osiągamy go opowiadając o swoich pomysłach i wspomnieniach, o tym w co wierzymy, o swoich wartościach. Powstająca po drodze kreatywność budzi motywację. I im więcej odkrywasz, im więcej wgryzasz się w swoje wiary i definicje, tym więcej faktycznie chce ci się mówić. Tak to po prostu działa.

Stworzyłem hybrydę – krzyżówkę nauk Sokratesa („poznaj samego Siebie”) i tradycyjnej edukacji. Po wielu latach eksperymentów – i dosłownie tysiącach przepracowanych godzin – doszlifowałem system na tyle, że daje się bez problemu zastosować w większości sytuacji edukacyjnych w ramach kursu nauki angielskiego u osób już mówiących. Jest to konkretne, praktyczne narzędzie nauki, którym uczyły się u mnie i uczą dziesiątki osób.

Szkło powiększające

Najpierw chcesz spróbować. Zagłębiasz się w znaczenie słowa, próbujesz zdefiniować co ono znaczy, z czym Ci się kojarzy. Czym to dla Ciebie jest, co to osobiście dla Ciebie znaczy? Na początku wydaje się to trochę bez sensu, ale z czasem nabierasz wprawy. Zaczyna Ci się podobać – hej, jest tyle ukrytych smaczków w każdym zwrocie, rzeczowniku, czasowniku, przymiotniku czy przysłówku! Jeśli tylko, ma się rozumieć, zaczniesz się im z uwagą przyglądać...

Zaczyna Ci się nie tylko podobać, zaczyna Ci się chcieć. Ta zabawa zaczyna Ci po prostu wychodzić, jesteś w tym coraz lepszy. Mała chęć prowadzi stopniowo do dużej, która rodzi się w tobie krok po kroku, na skutek regularnej praktyki. Praktykując, uczysz się patrzeć na świat przez Szkło Powiększające.

Jeśli wytrwasz – rozpala to w Tobie pragnienie dzielenia się. Zaczynasz opowiadać, wyrzucasz z siebie ochoczy potok słów, który sprawia, że tzw. „obawa przed popełnieniem błędu” przestaje mieć w ogóle sens. Wszystko zaczyna mówić do Ciebie, poprzez Ciebie, w dużych ilościach, przez cały czas.

Innowacyjna technologia

Jestem coachem – praktykowałem przez wiele lat terapie bazujące na autohipnozie, relaksie i medytacji. Równolegle interesowała mnie filozofia – dociekania o naturze rzeczywistości. A do tego wszystkiego – jestem też nauczycielem angielskiego. Więc równolegle, stopniowo rozwijało się we mnie zrozumienie jak połączyć ze sobą te trzy – relaks, filozofię i English. Stworzyłem w ten sposób unikalną technologię nauki, przenoszącą zawiłe kwestie bytu do kuchni i wyrażającą je po angielsku.

Moja metoda stawia na:

1. bezwysiłkowe przyswajanie wiedzy (uczymy się naturalnie, jak dzieci)

2. mówienie, mówienie, jeszcze raz mówienie

3. pracę z blokadą językową (pracę z emocjami)

4. poszukiwanie wspomnień i skojarzeń – a przez to skupienie na praktykowaniu słownictwa.

Relaks otwiera nas na naszą osobistą wrażliwość i determinację, pokazuje, że w każdym z nas tkwi filozof oraz poeta, do których można dotrzeć. Geniusz jest niczym innym jak wypartą wiarą w siebie. Tym jest Geniusz. Niestety, ta wiara zazwyczaj pozostaje w nas nieczynna, codzienność nie sprzyja jej wyrażaniu. Wszystko inne jest ważne – obowiązki, uprzejmość, stres – tylko nie My.

Pytanie brzmi – jak przywrócić wiarę w siebie? Jak przywrócić wiarę w własny geniusz i odzyskać tym samym motywację w tym co robimy? W diadach próbujemy tego dokonać. Na tę godzinę-dwie-trzy – możesz być kompletnie i w 100% sobą – przynajmniej jeśli chodzi o treść Twojej wypowiedzi. To kompletnie zmienia chemię mózgu, powoduje, że działa on na zwiększonych obrotach, szybciej kojarzy i zapamiętuje.... Stajemy się na te kilka godzin „głębokim człowiekiem” (którym zresztą i tak zawsze byliśmy).

„Głęboki człowiek”

Jak uwolnić dzikość? Pasję? Metaforę? Uczucia? Przez większą część życia wiara, że można siedzi w nas uśpiona. I siedzi w każdym z nas, czy o tym wiemy czy nie. Gdyby się tylko się do niej podłączyć! Trrrach ! – darmowa elektrownia. W piosenkach, filmach, poezji i wszelkiej maści twórczości często powraca ten właśnie motyw.

Fakt: każdy kto podłączy się do swojej wiary w Siebie, odnajduje w sobie to, na co Grecy mówili daimonion (Geniusz Twórczy). Ludzie, którym się udało, to zazwyczaj ludzie sukcesu, a w każdym razie ci z nich, którym świecą się oczy. Odkrycie własnej wiary w Siebie – to prawie to samo, co sukces. I to w czymkolwiek za co się wezmę, ponieważ ta energia pokazuje mi zawsze moją prawdziwą Wartość.

W moim przypadku celem było zaprząc wiarę do czegoś tak prozaicznego (i zarazem praktycznego!) jak nauka języka.

Rezultatem jest ta książka.

Szczegółowy opis metody

A oto szczegółowy opis mojej metody nauki języka, której nadałem nazwę – English Inside:

1. Zanim zaczniemy – nie, nie jest to metoda nauki od zera – musisz w tym języku już – jakoś – mówić.

2. Pracujesz w dwójce; dwie osoby mówią i słuchają siebie na zmianę przez dwie-trzy-cztery godziny bez przerwy.

3. Mówienie odbywa się przez cały czas w języku, którego się uczysz – w przypadku moich słuchaczy, po angielsku. Można mówić w tym języku lepiej lub gorzej – to nie ma znaczenia. Ważne, żeby przekazać sens.

4. Gdy jedno z partnerów mówi, drugie z uwagą słucha i odwrotnie. Zmiana następuje co 5 minut i jest odmierzana przez gong (pojedynczy sygnał z nagrania w komórce lub laptopie). Ja mówię, Ty słuchasz, potem ja słucham, Ty mówisz. I tak w kółko.

5. Ja (lektor) albo siedzę jako jeden z dwójki, albo przysłuchuję się dwójce z zewnątrz. W obu przypadkach wykonuję notatki oraz poprawiam błędy. Notatki są pod koniec zajęć fotografowane.

6. Mówiąc, sięgamy do esencji tematu, z głębokim namysłem, którego nikt i nic nie przerywa. Powstrzymujmy się też od oceny, komentowania i jakiegokolwiek w ogóle nawiązywania do tego kim jest, oraz co wcześniej mówił nasz partner.

7. Monologi jakie wygłaszamy pozostają naszą subiektywną odpowiedzią na zadaną instrukcję – jest takich instrukcji wiele. Do wyboru.

8. Ogólnie instrukcje koncentrują się wokół tego, co nas kręci i co budzi w nas pasję. Często nie musi to być aż „pasja”, możesz po prostu powiedzieć coś „od siebie”, podzielić się osobistym przemyśleniem, wrażeniem lub anegdotą. Praca w diadzie jest ciągłym poszukiwaniem – czy coś takiego da się akurat znaleźć. Jeżeli nie, to też dobrze, ale i tak za chwilę znów spróbujemy.

9. Mówiąc, najpierw zastanawiamy, co chcemy powiedzieć. A następnie mówimy to. Nie staramy się przy tym jakoś szczególnie „wypaść”. Po prostu jesteśmy sobą.

10. Uczestnicy pozostają całkowicie równymi, wolnymi jednostkami dzielącymi się chętnie swoim doświadczeniem, nastrojem i osobistym stylem z drugą osobą, która tego z otwartością słucha.

Efekt kuli śnieżnej

A teraz wyobraź sobie: mówisz w ten sposób, mówisz i mówisz i nikt ci nie przerywa, czasem tylko ja, żeby poprawić błąd. Partner (-ka) oczywiście też chce mówić, więc musicie się zmieniać. Dlatego mówicie i słuchacie co pięć minut, na zmianę. Nie ma czytanek i ćwiczeń, nie ma listeningu, dialogów. Jest tylko mówienie i słuchanie, no i rzecz jasna zapisywanie na bieżąco co ciekawszych spraw.

Ta metoda wykorzystuje twoją umiejętność mówienia – obojętnie jaka by ona nie była, do skłonienia cię, aby mówić więcej. Przypomina to efekt kuli śnieżnej. Kula na samym początku może być bardzo mała. W miarę staczania się po stoku nabiera tempa i zostaje oblepiona śniegiem. Im większa rośnie, tym więcej śniegu zagarnia.

Podobnie jest z angielskim w English Inside. Zaczynasz z wyjściową zdolnością mówienia. Mniejszą lub większą. Jeśli zdolność jest mała, potrzebujesz wstępnego okresu „pracy u podstaw”, podczas którego dopiero nabierasz rozpędu. W miarę nabierania tempa Twoja zdolność i chęć wzrasta. Konsekwentnie – zaczynasz coraz sprawniej i naturalniej przyswajać słowa oraz komunikować się. Wysiłek i zaangażowanie prowadzą do osiągnięć i odkryć. To naturalny, samoistny proces.

To jest Przedmowa. Więcej przeczytasz w e-booku pod tym samym tytułem (format PDF) który otworzysz lub ściągniesz ze strony Autora.