W astrohistorii czyli historii widzianej przez wizjer cykli planet odnajdujemy eony (gr. aion, hebr. olam) czyli epoki od i do pewnej konfiguracji planet, przeważnie od i do kolejnych koniunkcji w pewnym dwuplanetarnym cyklu, epoki zarazem mające swojego ducha, ducha czasu, swój (z niemiecka) Zeigeist. Zeitgeisty żyją w czasie. Ale łudząco podobne formacje odnajdujemy bytujące w przestrzeni, zasiedlające pewien region Ziemi – należy im się na poprzedni wzór miano raumgeistów (der Raumgeist) – „duchów przestrzeni” geograficznej. Dlatego astrohistoria trochę jest podobna do geopolityki i obie nauki coś przyciąga ku sobie: czasowe przyciągane jest do przestrzennego i przeciwnie, jak męskie do żeńskiego.

Kiedy zmienia się astroepoka i formuje nowy aion ze swoim zeitgeistem, byty regionalne ożywiane przez swe raumgeisty dostosowują się do nowych czasowych ram i warunków. Dostosowują się i dopasowują do zeitgeistów i aionów jak ekosystem do zmian klimatu lub roślina do zmian wilgoci i oświetlenia. Wlewają się w nową aioniczną formę.

Co obserwujemy jako zmiany... Ale słowo zmiana jakoś blade jest w tym kontekście i dlatego próbuję wynajdywać bogatsze metafory.

Zmiany i różnice. Zanim im się przyjrzymy, przypomnijmy podział niedawnych czasów na wyraziste eony lub obroty cyklu Saturna i Plutona, niewątpliwie najważniejszego i najbardziej dzielącego lub strukturującego planetarnego cyklu. Pisałem o nich wiele razy. Żeby nie schodzić zbyt głęboko w historię, przedstawmy sobie cztery najświeższe z tych obrotów: (1) zaczęty około 1883 r. aion Pierwszej Globalizacji, „imienia Kiplinga”; (2) zaczętą w 1914 r. epokę Walczących Ojczyzn i ideologii Wyzwolenia Ludu; (3) zaczętą w 1947 r. epokę Zimnej Wojny, (4) zaczęty w 1983 wraz z śmiercią Breżniewa aion Drugiej Globalizacji, „imienia Francisa Fukuyamy” – który się skończył (5) na progu bieżącego 2020 roku rozlaniem się pandemii poczętej z nietoperza z Wuhanu. Jeśli będzie trzeba, spróbuję tę świtającą („wschodzącą”) epokę nazywać Nietoperzową. Nie zaznaczyłem wcześniej, że w wymienionych latach miały miejsce kolejne koniunkcje Saturna i Plutona, ale o tym mój czytelnik pewnie wie aż za dobrze.

Tyle na razie o czasie. Przyjrzyjmy się przestrzeni i jej mieszkańcom. Niewątpliwie Francja z czasów Pierwszej Globalizacji – dumna, kolonialna, rywalizująca na oceanach z Wielką Brytanią, skutecznie ścigająca się na wynalazki i noble z Brytyjczykami, Amerykanami i Niemcami i marząca o odebraniu Alzacji i Lotaryngii – po tym jak jej raumgeist przelał się do nowej czasowej formy po 1914 roku zmieniła się mocno: zachowując pozory mocarstwa okopała się na bunkrach Maginota idąc na pasywne przeczekanie niby żółw, po czym padła. W następnym obrocie cyklu, przy następnym aionie, widzimy tę samą Francję, jak traci kolonie (głupio o stracone się bijąc), wypierana jest z oceanów i ratuje się sojuszem a właściwie zrośnięciem ze swym historycznym europejskim wrogiem, Niemcami – które też są inne niż wcześniej i mają własne biedy.

Tak samo Niemcy „kajzerowskie” sprzed I wojny czyli z epoki Pierwszej Globalizacji są inną formacją, niż Niemcy najpierw z próby wojennego wypromowania się na pierwsze lądowe mocarstwo Europy, potem Niemcy z klęski i dołującego kryzysu, następnie Niemcy pod wodzą szalonych wodzów idące bić się z całym światem (a wiedzieli, że ne zderżyte didki Jareme, czyli USA) i Niemcy pokonane i wyklęte, jakby zarażone szaleństwem – wszystko to w następnym aionie. Widzimy dalej, jak robi się następna epoka, nastaje nowy zeitgeist – Zimnej Wojny – i Niemcy wlewają się lub zostają wlane w całkiem odmienną formę dwóch kadłubowych państewek, z których to wschodnie-podrosyjskie w piętkę goni, a to zachodnie w demokrację i bogactwo rośnie. W następnym aionie, po odczekaniu pierwszych kliku lat aż schwieje się Rosja, Niemcy znów łączą się i wysuwają na czoło potęg, wsparte powiększającą się Unią Europejska, za którą kryją swoje dawne szpetoty jak za parawanem.

Tak samo inna jest Rosja w trzydziestoleciu przed I Wojną, po czym radykalnie od tamtej inna pod Leninem i Stalinem (choć zachowująca pewne konstanse); inną formę przybiera stopniowo w miarę stabilizowania się świata (i jego aionu, zeitgeistu) Zimnej Wojny, by rozpaść się na początku aionu im. Fukuyamy i przybrać postać, jakiej nigdy (przenigdy!) nie miała wcześniej: państwa narodowego.

Podobne przemiany, niekiedy jeszcze bardziej radykalne, zaobserwujemy w USA, Wielkiej Brytanii, Chinach, także w naszej Polsce i u jej mniejszych sąsiadów. Odtąd będziemy na nie patrzeć jako na dostosowywanie się przestrzeń zamieszkujących form – raumgeistów – do aktualizujących się na nowo form czasowych: obrotów cykli, aionów i zeitgeistów.

Kilka przykładów tych przemian spisałem w tabeli w tekście „Cykl Saturna i Plutona w różnych krajach” ponad dwa lata temu 13 kwietnia 2018.

Byłoby naiwnością uważać, że teraz nic się nie zmieni. Że przełom epok w 2020 r. będzie wyjątkowy w tym sensie, że pozostawi państwa bez zmian, że oszczędzi im mutacji. Nie wiemy, jakie będą te mutacje, jak państwa będą mutować, ale pewne jest, że zmutują. (Oby nie w zombies.)

Zadaniem astrologa lub astro-historyka wspartego astro-geopolityką jest nie jakieś wieszczenie z gwiazd, tylko podpowiadanie scenariuszy o pewnej wartości prawdopodobieństwa. Tym co różni astrologa od świeckich politycznych futurologów jest jego silniejsze oparcie w czasie. My wiemy, że rok 2020 rok nie jest przypadkowy, nie jest jednym z wielu, przeciwnie: jest wyróżniony, jest nacechowany – ma cechy, które wskazują, że coś musi się stać, właśnie teraz.

Pytanie, jak rozciągłe jest to „teraz”. Przez najbliższe siedem lat astro-wydarzenia lub tranzyty światowe (world transits) jak nazwali je Stanislav Grof i Richard Tarnas, idą serią. W styczniu b.r. 2020 była koniunkcja Saturna i Plutona. W grudniu b.r. 2020 zejdą się ściśle (bo w luźniejszej koniunkcji cały rok są) Saturn i Jowisz, i razem przejdą do Wodnika. Przez lata 2021 i 2022 trwa zaciskając się i rozluźniając kwadratura Saturna (z Wodnika) do Urana (w Byku). W latach 2023 i 2024 Pluton waha się wokół koniunkcji z 0° Wodnika (czyli przechodzi do Wodnika). W 2026 r. jest koniunkcja Saturna i Neptuna, kolejna w serii 1917, 1953, 1989... – łatwo stwierdzić w tych datach zbieżność z najnowszą historią Rosji. Koniunkcja Saturn Neptun z 2026 r. jest przy tym wyróżniona (nacechowana) tym, że odbywa się w 0° Barana, jest więc koniunkcją trzech znaczących Aktorów Nieba: bo nie tylko tamtych planet, ale i Punktu Barana, kardynalnego punkty żywiołu Ognia. Można postawić tezę, że wspomniane mutacje odbędą się w ciągu powyższego siedmiolecia. Nastawiamy narzędzia obserwacyjne na czas do roku 2026. To jest czas, jaki mają byty przestrzenne, res extensae, wśród nich państwa-ojczyzny, na wlanie się w formy właściwe dla zaczynającego się Aionu Nietoperza.

Rosja przeformatuje się w federację, którą tytularnie jest: lecz tym razem w federację faktyczną. Tłem będzie bunt regionów, które już około 1990 r. miały nadzieje i ambicje, stłumione przez moskiewski hipercentralizm pod Putinem. Wyzwalaczem mogą być starania powstającego państwa europejskiego (patrz dalej) o uporządkowanie jego wschodniego sąsiedztwa. W referendach na Krymie, w „Doniecku” i „Ługańsku” będzie opcja „czy chcesz niepodległości?”. Krym raczej jej nie wybierze, ale wołanie o niepodległościowe referenda rozleje się do ujścia Amuru. Któryś z regionów (Tuwa?, wyspowy Kaliningrad?) zyska niepodległość, pozostałe na nowo połączą się w federację, tym razem nie tylko parawanową, ale faktyczną, lecz inaczej niż federacje post-brytyjskie (Australia, Kanada, Indie, USA) – mocno dysfunkcjonalną, ale eksperymentującą i przez to ciekawą.

Tensyjna i torsyjna dla tyranii i autokracji koniunkcja Saturn Neptun w dodatku w ognistym Zero Barana sponiewiera jednak nie tak Rosję, co Chiny. O ile obraz Rosji kojarzy się z rozsypką, rozbiegnięciem się „podsystemów”, to Chiny nasuwają obraz tąpnięcia lub długiego tąpania w głębinowej kopalni. Podtrzymujące struktury są potężne i niezłomne, ale siła oddolnych i głębinowych przesunięć jest nie do zatrzymania jak parcie kier litosfery. Chiny czeka głęboka pierestrojka. Głęboka przebudowa struktur „zaplecza”, zapewne przy tytanicznych wysiłkach podtrzymania fasady; utrzymania, sklejania, betonowania walących się „sal wystawowych”. Na tę zemstę nietoperza czekamy do roku 2026.

Zapewne szybciej pójdą mutacje w Europie. Na razie najśmielsi progności wróżą Unii nudny rozpad. Nie wydaje się on prawdopodobny, ponieważ zakłada jakieś zaćmienie umysłów, tępą głupotę w kręgach politycznych we Francji i Niemczech. Nie miejmy ich za głupców, za to postawmy się w ich miejscu. Brexit 2016-2020 był możliwy, ponieważ Brytyjczycy mieli dokąd uciec z Europy, gdyż mieli i mają alternatywny projekt Wolnego Morskiego Transglobalnego Świata Anglojęzycznego – obywającego się bez formalnych unii, bez biurokratycznych czap, bez krępujących procedur. Przy okazji, zobaczmy: Zjednoczone Królestwo już zmutowało!, ono już przekroczyło rubikon ku swemu nowemu raumgeistowi. Wcześniej ucieczkę na Oceany, poza scalenie z Europą, wybrały jeszcze dwa kraje Dalekiego Zachodu Europy: Norwegia i Islandia; wybrały zawczasu nie akcedując do UE. One też miały dokąd uciec. Dokąd uciec mają też Hiszpania i Portugalia; na obie czekają możliwe do ukonstytuowania się, wirtualnie obecne transatlantyckie „światy”: hiszpańsko- i portugalsko-języczny, oba, zwłaszcza ten drugi, wielokroć większe od byłych metropolii. Francja nie ma dokąd uciec, a tym bardziej Niemcy. Są skazane na europejski kontynent, więc i na swoje wzajem towarzystwo. Gdybym był Francuzem lub Niemcem, myślałbym o jednym: o stworzeniu wspólnego jednolitego państwa. Nowego euro-imperium. Rozpuszczeniu przestarzałej narodowej tożsamości w nowym wspólnym i wielkim projekcie. W ostatnim zakończonym 2019 roku Stany Zjednoczone posiadały 29% światowego „bogactwa”, Chiny 18%, Francja plus Niemcy 8%. To czyni je razem trzecią potęgą świata. Do jednoczących się Galii i Germanii natychmiast dołącza kraje Beneluxu pomiędzy nimi, także Austria i Słowenia – będzie już 11%. Gdyby dołączyły Włochy – które mają wiele powodów do wahań, ale tym bardziej nie mają dokąd uciekać (bo nie do Afryki!), nie mają alternatyw – powstanie państwo 14-procentowe. Blisko pozycji Chin. Mam pewne pomysły-podpowiedzi dla zachodnich sąsiadów, jak się powinni uorganizować, ale o tym może kiedyś napiszę osobno. Kluczowe w tym pomyśle jest stworzenie nowej federacji nie z całej Unii poprzez jej większe zacieśnienie, tylko wewnątrz UE, coś jak nowy organizm motyla wylęga się wewnątrz otorbionej poczwarki, przetwarzając jej bierne ciało na własne.

⇒ All the World’s Wealth in One Visual

Dla Polski będzie to historycznym wyzwaniem. Nie wiem, jaka część wyborców w razie referendum zagłosuje za odrzuceniem własnej państwowości i zlaniem się z Niemcami, Holendrami i Francuzami w jeden polityczny naród. Wiele zależy tu od miękkiej siły jednoczących się, od atrakcyjności ich projektu i od tego, jak zostanie on wypromowany, na jakiej tacy podany, w jaką politykę historyczną oprawiony. Zjednoczyciele jednak muszą ostro myśleć, bo w ich własnych społeczeństwach jest wiele sił partykularnych, nacjonalnych, a przekonywanie Polaków do tego projektu będzie podobne jak przekonywanie Czechów, Duńczyków, Szwedów lub Rumunów. Karoliński rdzeń potrzebuje jednak szerokich przedpól i przestrzennych zapasów na przyszłość; ten proces przerabiany był już za Starej Unii.

Jedną z konieczności przed którymi staną Neokarolingowie, będzie uporządkowanie swojego wschodniego pogranicza. Wskazany jest pokój w pasie między nimi, Neokarolingią, a Rosją. Obecna strefa zapalnego chaosu na rosyjsko-ukraińskim pograniczu zakaża kontynent. Rozwiązaniem będzie nakłonienie Ukrainy i separatystów do jakiegoś ułożenia się. Podczas starań o to, posypie się – tzn. zmutuje, Rosja.

Nie pisałem o tym, że wszystkie te „ludzkie” procesy odbywać się będą pod naciskiem narastającego kryzysu klimatyczno-środowiskowego. Ale pojęcie o nim jest jakoś wpisane w te rozważania. Bo to wszystko będzie się działo na coraz bardziej rozhuśtanej ludzkimi poczynaniami skończonej łodzi-Ziemi.