W książce wymienionej w podtytule, na stronie 199 wydania, które mam (2005), autor (tu o nim w ang. Wikipedii) rozważa, jak to „późniejsi mistrzowie zen odeszli od wyjaśniania w kategoriach racjonalności”, zamiast tego „próbowali raczej czynić to w sposób obrazowy, odwołując się do intuicji.” Jako przykład przytacza komentarz mnicha Wansong Xingxiu (1166-1246) do starożytnego dialogu Bodhidharmy. Tekst, który następuje niżej, zmieniłem: rozbiłem go na wiersze i inną i czerwoną czcionką wyodrębniłem komentarze do nich. Całość zaczęła wyglądać jak dobra, wyrafinowana i surrealna poezja! Trochę zmieniłem interpunkcję i pominąłem nawiasy, które w książce obejmowały komentarze Wangsonga. Oczywiście, nie można ręczyć za wierność przekładu, który szedł długą drogą od chińskiego przez japoński i angielski do polskiego. Ale i tak „czyta się”. Czerwone „komentarze” radzę czytać od przedostatniego, wtedy łatwiej chwycić, o co chodzi. Dodam, czego nie podkreśla autor, że poetyka tego komentarza bardzo przypomina niektóre fragmenty Yijing, Księgi Przemian.