Zarazę strachu teraz panującą tłumaczę brakiem imaginarium. Gdy nie ma bujnego, sensorycznego świata wewnętrznego, w którym pozostaje się aktywnym, dociekliwym i twórczym, to pozostają zewnętrzne punkty odniesienia pobudzające emocje. Te z kolei dzielą się na nudne oraz szczególne, ważne i wyjątkowe... domagające się reakcji. Strach, gniew i wina, krew pot i łzy leją się w kinie, polityce, relacjach wielkich i całkiem domowych. Na wierzch wypływają żerujący na tym spinie, osoby z narracją niemającą sensu w świecie rozwiniętej wyobraźni, nienadające się tam nawet na pełzające zło z otchłani...

C’est la vie! A jednak tego szwungu do badania, dociekania, tworzenia od wewnątrz do zewnątrz wciąż brakuje. Od najprostszych rzeczy typu poszukiwanie wiedzy w świecie angielskojęzycznym, gdzie wszystko jest dostępne. Przez trening wyobraźni, narracji choćby w najprostszej postaci czytelnictwa. Do abstrakcyjnych i analitycznych problemów matematyki i nauk ścisłych.

Gdzieś tego imaginarium brakuje i takie są skutki. Epoka kamienia łupanego wydaje się zbyt rozwiniętą, by pomieścić tezy gdzieniegdzie głoszone i ludzi je wygłaszających.

Mój optymizm każe wierzyć, że to skutek zbyt szybkich zmian. Oto w ciągu 60-30 lat, radio i telewizja oraz internet zaskutkowały taką ilością dodatkowych bodźców, motywów społecznych, że społeczne trawienie tego zajmie pewnie ze 100-200 kolejnych lat.

Pesymizm powtarza, że ludzie są zwyczajnie głupi. My jesteśmy marnie uzwojeni, pełni niedoróbek i jako jednostki po macoszemu traktowani przez ewolucję biologiczną, psychologiczną, myślową. Nawet rozwój abstrakcyjnego analitycznego, przyczynowo-skutkowego czy kreatywnego myślenia  w dużej mierze przypomina tresowanie małp... co obraża trochę małpy... ot, nie dajemy się pesymizmowi. 

Racjonalna część każe się odsunąć i pozwolić  idiotom wykończyć się w spokoju. Znaleźć bezpieczne miejsce i przeczekać zamieszanie. Tyle, że ta sama część podpowiada, że świat się skurczył oraz nie ma bezpiecznych miejsc...