Kategoria: Tantra i seks

Kilka wątków pojawiło się w Tarace, które dziwnie sprzęgają się w jedno. Najpierw namieszał artykuł autorki bloga "psycho-kit.pl" pt. "Wewnętrzne dzieci", stawiając nam pytanie, czy owo wewnętrzne dziecko naprawdę jest, czy to tylko "taka sobie bajeczka", czyli element gry, figura w pewnej szkole psychoterapii -- czy może coś naprawdę poważnego, np. archetyp? Jest jednak pewna sprawa, wątek, temat, punkt, w którym tak łatwo nie wylewałbym tego wewnętrznego dziecka z kąpielą. Tym punktem jest seks.
Przypuszczam -- a piszę to jako zupełny niefachowiec -- że coś dzieckiem naznaczonego dzieje się w ciemnych latach dojrzewania do seksu. Młodzież, a właściwie jeszcze dzieci, nie znając wzorców dorosłego seksu ani dorosłych zalotów, wpadają na pomysł (a innego mieć nie mogą, na inny pomysł nie wpadną!), żeby w tym miejscu przesiąść się na inny wzorzec, jedyny właściwie im znany, wzorzec dziecięcej zabawy. Ale gdy w to wchodzą, jednocześnie wchodzą w sposób bycia dzieci (z którym poza tym uporczywie chcą zerwać). A skoro na nowo ubierają się w dziecko, to przypominają sobie i inne cechy tej dziecięcej roli, całą dziecinadę, a więc emocjonalną chwiejność, niesamodzielność, nieodpowiedzialność, krótkie myślenie (bez namysłu, co będzie dalej), impulsywność, potrzebę opieki, porozumiewanie się dziwną mową-nie-wprost. Z jakiegoś powodu kobiety (młode) lepiej to znoszą od młodych mężczyzn. Oraz domieszka dziecka im jakoś pomaga -- może na zasadzie "jakaś jestem w twych lamionach taka mala". Ale młodzi mężczyźni cofając się tak w rozwoju (na okoliczność seksu) do dzieciństwa, przypominają sobie o tym, że jako dziecko powinni mieć opiekunkę-matkę i ten obraz matki rzutują na swoją partnerkę, dziewczynę, potem żonę. I wpadli-przepadli. Niektórzy nie potrafią się z tego wdruku wydobyć.
W innym tekście wspominanym w Tarace przeze mnie w odcinku "Bielik-Robson i EuroIslam.pl..." w cytowanym tam wywiadzie pada stwierdzenie, jako coś oczywistego: "Polskie kobiety mają bez przerwy pretensje do mężczyzn." Ano, mają. Zapewne właśnie dlatego.
Pytanie, czy tylko polskie. Czy jest to przypadłość polskich kobiet i mężczyzn, czy ten wzór sięga na większy kawał świata? Tego nie wiem, a warto by problem zbadali fachowcy-etnolodzy.
W ogóle niewiele tu wiadomo. Być może jest tak, że kiedy tamte ciemne lata, a właściwie głupie lata, się przewalą i kiedy jakoś umocujemy się w dorosłości, to chcemy i staramy się jak najszybciej o tamtej fazie rozwoju (lub niedorozwoju) zapomnieć. Mieć to z głowy. Potem zbywamy własne dzieci, nie chcemy wiedzieć o ich problemach, identycznych jak nasze własne. Mamy to za sobą -- po co więc oni mieliby nam o tym nieprzyjemnie przypominać?
W Tarace pojawiają się ogłoszenia o warsztatach tantry, nawet teraz w "Nowościach" jest jedno świeże, zapowiada się John Hawken. Tantry ani warsztatów tantry nie znam, więc pytam tych, co wiedzą więcej: czy tantrycy podejmują ten temat: wtargnięcia demonów z dzieciństwa, demonów infantylizmu, do świata dorosłych poprzez bramę -- a raczej ciemną dziurę -- seksu? Czy znają sposoby na to, środki zaradcze?
Bo dalszy ciąg pomysłu mógłby być taki: Skoro młodzi ludzie sięgają do wzoru dziecięcej zabawy przy wchodzeniu w seks, to dlatego, że nie znają wzorów właściwych. Tym wzorem mógłby być rytuał, a raczej ochroną przed tamtym popadaniem w dziecinność mógłby być rytuał. Rytuał w seksie? Seks rytualny? Trochę strasznie to brzmi, a trochę śmiesznie. Nie kończę -- zostawiam sprawę do namysłu.