Od lipcowych warsztatów Twardej Ścieżki w Kruczyborze minęło już ponad 2 tygodnie. Po powrocie wymienialiśmy się w gronie uczestników mailami i całymi relacjami, z kilkoma osobami rozmawiałem. Powtarza się pewien problem, przez jednych wyrażony wprost, u drugich dający się wyczytać między słowami: „I co dalej? Co dalej z tym robić? Co robić z energią?” Przyznam się, że ja też mam z tym problem.

Warsztaty sprawdzają się (dobrze działają) jako generator energii. Krąg, bęben, szałas potu, „grób”, oddech, uważność, wizualizacje – i niebo, ziemia i las – działają, ładują każdego z nas, otwierają oczy, umysły i serca. Ale co dalej? Wysyłamy orły (to jedna z praktyk na zakończenie, kiedyś przyszła do mnie w wizji bębnowej). Żegnamy się. Rozjeżdżamy. Codzienność wciąga, albo następne imprezy. Coś, co było, zanika. No może nie całkiem... ale zanika.

To jest problem nie tylko z warsztatami Twardej Ścieżki, ale również z jeszcze twardszymi pracami z umysłem, np. z użyciem techniki holotropowej albo enteogenów. Zostajesz otwarty i naładowany przy pomocy pewnych technik... I co? Tyle się działo, świat się otwierał, pokazywał swoje nieznane dotąd wymiary, jakaś masa nowych rzeczy wydawała się w zasięgu ręki, robiłeś/aś postanowienia, co w sobie i w swojej drodze zmienisz, co zaczniesz... I gdzieś to ginie, a nawyki i rutyna biorą górę.

Pewien autor, którego czytałem sporo lat temu, nazwał tę fazę procesu integracją. To, o czym tu piszę, określił jako problemy z integracją. W tamtym artykule chodziło o integrację doświadczeń enteogennych, ale rzecz dotyczy wszystkich działań podnoszących energię. Więc chodzi o to, jak tamte doświadczenia z warsztatów zintegrować. Co zrobić z dostaną tam energią.

Jest to jeszcze o tyle trudne, że warsztaty odbywamy jako osoby prywatne. Co przez to rozumiem? – Że energetyzujących sposobów nie używamy do jakichś z góry naznaczonych celów. Nie zbieramy się na warsztatach Twardej Ścieżki po to, żeby np. uwolnić się nałogu, np. objadania się lub nikotynizowania. Nie uprawiamy psychoterapii ani żadnej celowej terapii. Gdybyśmy byli grupą w rodzaju anonimowych alkoholików albo seksoholików, wtedy sprawa byłaby prostsza: uzyskaną energię kierowalibyśmy w anihilację nałogu. Ale nie mamy wspólnego nałogu. Podobnie byłoby, gdyby te warsztaty służyły budowaniu spójności i siły pewnej grupy. Mogę sobie wyobrazić, że podobnych technik ktoś używa do zespolenia personelu firmy, kompanii komandosów albo jakiejś grupy religijnej, „sekty”. Wtedy ta energia zasilałaby tę grupę lub firmę i budowała jej potęgę (i jej egregor ). Ale tego nie robimy i robić nie chcemy. Warsztaty z założenia mają coś zrobić z każdym z nas z osobna. Nikt nikogo drugiego do niczego nie wciąga! Dlatego nazwałem to tak, że w warsztatach bierzemy udział jako osoby prywatne.

Dlatego tak ważne jest posiadanie intencji. Wchodzenie w warsztaty ze swoją intencją albo wypracowywanie tej intencji w trakcie warsztatów. Bo kiedy masz intencję i jesteś pewien/pewna, że to jest twoja istotna intencja, to energia nie zmarnuje się (i nie będzie w tobie szaleć!) – ale zasili twoją intencję.

Druga rzecz jest taka, że warto byłoby nie kończyć warsztatów tak ostro, że oto: tyle było, tyle się działo, a teraz już nic. Warto byłoby mieć jakieś proste techniki-praktyki, które można byłoby praktykować na co dzień, już po rozjechaniu się z warsztatów. Moglibyśmy też się umawiać na pewne wspólne godziny na wspólne medytacje. Kiedyś na którychś warsztatach powstał pomysł, żeby robić szałasy potu co pełnię. Przez ponad rok to się udawało! Jest to super tradycja. Ale wiem, jak kosztowna: w sensie nie tylko pieniędzy (podróż i drewno na opał kosztują), ale też organizacji, czasu, wysiłku i miejsca w głowie.

Na sierpniowych warsztatach spróbuję wraz z ich uczestnikami przyjrzeć się różnym technikom: które z nich można zastosować do przedłużenia warsztatów, jako coś w rodzaju „prac domowych”.

Co jeszcze? Warto byłoby przedyskutować nasze intencje i potrzeby, być może jest w nich coś – lub wiele – wspólnego. Wtedy okazałoby się, że bierzemy udział nie całkiem jako osoby prywatne. Że jednak zbiera nas w kręgu jakaś wspólna sprawa lub potrzeba, lub faza. Zobaczymy. (Przy okazji: niżej jest miejsce do pisania komentarzy...)

Foto. Joasia Green Star Z Wody