O tachach pisałem w „Ganzfeld meditation”, 2010, a później jeszcze wspomniałem w „Do czego może służyć szamanizm w XXI wieku?”. Pod tym pierwszym tekstem Kino Siecioryca pięć lat później dopisał: „Wszedłem w ten artykuł kierowany ciekawością czym są w końcu dokładnie te "tachy" i wciąż nie do końca rozumiem o co chodzi...” Faktycznie w tamtym odcinku zacząłem pisać o tachach i nie skończyłem, nie powiedziałem, co to jest. Teraz kończę:

Tachy to jest to, co jest pomiędzy myślami a czystym umysłem. To jest to, co już nie jest myślą – bo to nie ty myślisz tacha, nie ty go produkujesz, tach nie należy do twojego ja – ale jeszcze nie jest „czystą jak wypolerowane zwierciadło spokojną powierzchnią umysłu”; nie jest umysłem zwierciadlanym. Tachy pojawiają się na etapie pośrednim w medytacji, kiedy myśli już sobie poszły, ale umysł nie jest jeszcze w stanie naturalnego aktywnego spoczynku, czyli nie jest, jak powiedzianoby w Jogasutrach, tamtym draştuh svarupe, „widzicielem w swojej własnej postaci”.

Tachy są subtelnymi paczkami informacji, jakby ziarnami obrazów, idei lub ciągów zdarzeń-widoków. Mogą rozwijać się w wizje. Mogą wytrącać z medytacji, kiedy przynoszą coś takiego, co porusza myślenie i uruchamia na nowo myślotok. Bywają bardziej obrazowe lub bardziej wydarzeniowe, lub bardziej słowne. Zdarza się, że niosą wspomnienie snu. Sny przypominamy sobie często właśnie pod postacią tachów. Tu uwaga: samo słowo „tach, tachy” przyszło kiedyś jako tach.

Tachy nadawałyby się do wróżenia z samego umysłu, gdyby ktoś zechciał taką praktykę uskuteczniać – byłyby w nim odpowiednikiem przekładania patyków i czytania z Yijing albo rozkładania kart.

P.S. Bardzo polecam wziętą od Eckharta Tollego praktykę czatowania na myśli jak kot na myszy.