W moim pierwszym odcinku, „Rozmowy z głosami”, podałem praktykę wyrafinowaną, rzadką i wymagającą szczególnego set-and-settingu, np. zakopania się do ziemi. Rozmowy z głosami za to mają tę zaletę, że robi się je w pojedynkę, więc jest to ćwiczenie indywidualne i jako takie możesz je włączyć do własnych praktyk. Teraz dla odmiany rzecz bardzo podstawowa, elementarna i arcy prosta i tez do robienia w pojedynkę.

Czucie całego siebie. Pełny odbiór. Co robisz? – Przełączasz się na czucie całego siebie. Najpierw ciała. Stajesz się przytomnie-świadomy (aware) całego ciała. Co twoje ciało robi? Co robi twój kręgosłup? Co robią twoje stopy? Miednica? Tulów? Plecy? Klatka piersiowa? Czy oddychasz? Jak oddychasz? Czujesz oddech. Co robi szyja? Głowa? Oczy? Dłonie? Prócz oddechu czujesz coś więcej: pole swojego ciała. Zarówno na powierzchni ciała jak i wewnątrz: co to pole robi w mięśniach, w brzuchu, w płucach?

Kiedy już czujesz pole swojego ciała, włączasz w to postrzeganie świat zewnętrzny. Widzisz wszystko na niczym szczególnie się nie skupiając, i słyszysz wszystkie dźwięki.

Koniecznie dodaj do tego czucie grawitacji, siły ciężkości. Czujesz i widzisz – wizualizujesz – swój kręgosłup, a właściwie nie kręgosłup tylko oś swojego ciała. To cię prostuje. Oś ciała idzie pionowo i nakłada się na lokalną oś świata, od środka ziemi do szczytu nieba i z powrotem.

Ćwiczenie trwa około sekundy i możesz je zatrzymać i przedłużyć do kilku minut. Uwaga: nie pozwól włączyć się myśleniu czyli wewnętrznemu monologowi.

Jeśli chcesz, może dołączyć do tego wizualizację pomarańczowego (lub białego) światła, świecącej kuli ponad twoją głową na osi ciała i świata, albo kwiatu. Np. takiego: