Miło się czyta o własnych usiłowaniach. Mam na myśli i polecam recenzję pt. „Trzy głowy hydry i Międzymorze” przez Alchymistę, publikującego i u nas. Jednak potrzeba kilka wyjaśnień. Czym jest dla mnie Międzymorze i jako co je projektuję?

Jestem najdalszy od obmyślania jakiegoś „imperium” i w ogóle od projektów politycznych. Nie wyobrażam sobie, żeby jacyś Dudowie, Orbanowie, Zemanowie i Poroszenkowie skrzyknęli się i zawiązali federację lub konfederację, lub jakiś blok, połączyli wojska i dopasowali ustawy, i obwołali jakiegoś wspólnego oberprezydenta czy jak. Może tak kiedyś będzie, ale to już całkiem nie moja perspektywa czasowa i pewnie moich dzieci też nie. Politycznie Międzymorze nie ma i długo nie będzie mieć mocy sprawczych i w tym punkcie jego krytycy najzupełniej mają rację.

Międzymorze marzy mi się raczej jako luźna siatka tych, którzy czują, wiedzą, odkryli... że ich ojczyzny są szersze niż te narodowe, ale z drugiej strony niekoniecznie muszą obejmować od razu cały świat lub całą Europę. Międzymorze jako wspólna poszerzona ojczyzna. Międzymorze jako ten kawałek świata, za który czujemy się szczególnie odpowiedzialni, bo tu są sprawy, których jeśli my nie zrobimy, to nikt za nas nie zrobi.

Jak o tym myślę, to tym właśnie różnią mi się kraje MM od, powiedzmy, Niemiec, Anglii, Włoch, Skandynawii: że tamci znakomicie sobie radzą bez nas, bez naszych opinii i nie biorąc pod uwagę tego, co my robimy i co mamy w umysłach. Ale Ukraińcy muszą brać pod uwagę to, co myślą Polacy lub Rumuni, Polacy to, co myślą Czesi lub Węgrzy itd. Jesteśmy tu, w Międzymorzu, powiązani ze sobą, chociaż te gumki, rurki i sprężynki, które nas spinają, nie łączą nas w całość, czyli w jakiś organizm, który by miał „głowę i nogi”. Jesteśmy raczej jakimś polem siłowym, a jeśli porównywać dalej z biologią, to ekosystemem lub kolonią jak rafa koralowa, lecz nie organizmem.

Międzymorze może zrealizować się (czyli uzyskać jakąś swoją realność) raczej jako sieć kontaktów pomiędzy konkretnymi ludźmi – hobbystami, twórcami, ekspertami i organizatorami – i ta sieć byłaby czymś takim jak grzybnia, z której co jakiś czas, gdy sprzyjają warunki i przypadki, wyrasta (jak grzyb-owocnik) inicjatywa bardziej konkretna, np. zjazd, konferencja, wielojęzyczne wydanie ważnej książki, serwis internetowy, warsztaty, szkolenia, festiwal, wycieczka, stowarzyszenie, fundacja, think-tank. Pewnie na początku takie przedsięwzięcia byłyby efemeryczne, jak ów przykładowy grzyb, ale miałyby szansę wybić się na ciągłość i trwałość. Poza tym nie trzeba wszystkiego zaczynać od zera, ponieważ istnieje już ileś inicjatyw, które z powodzeniem można by od razu włączyć do wymarzonej międzymorskiej grzybni.

Mam przy tym świadomość niewielkiej mocy własnej. Nie mam funduszy, kontaktów, tytułów, wpływów ani oparcia w strukturach, czyli kapitału sensu ani stricto ani lato – to akurat trafnie zauważył Alchymista, uprzejmie zaliczając mnie do „dziwaków” i „fantastów”. Jedyną dźwignią, którą mam i mogę nią naciskać Rzeczywistość, żeby trochę odgięła się w pożądanym kierunku, jest pisanie. Dokładanie swojej porcji do infosfery z nadzieją, że w ten sposób podwyższę poziom nasycenia pewnymi ideami, które być może kiedyś przekroczą próg realizacji. Oby. Ale piszę w mało znanym języku, przez co czytają mnie sami Polacy, więc target wąsko sformatowany, mniejszościowy i specyficzny.

Na dokładkę jeszcze jedna mapa z cyklu obróconych o 54 stopnie. Żółto zaznaczone Austro-Węgry habsburskie, niebiesko państwa sukcesyjne post-habsburskie. Mołdawia wyszła jak wyspa, bo pod Habsburgiem żadną częścią nie była. Mam wrażenie, że Habsburgi mają lepszą prasę w regionie i są przez to lepszą bazą w historii, niż druga ponadlokalna formacja Międzymorza czyli Rzeczpospolita ON, która ma opinię polskiej imperialnej wyłączności, a nie wspólnoty ludzi i narodów, jak ta wokół Wiednia. („Habsburgi” – pluralis tantum jak Włochy, Niemcy, Węgry.)

Austro-Węgry i kraje sukcesyjne post-habsburskie