Był zamierzchły rok 1995. Na początku lipca wybrałem się do Dąbrówki pod Lubartowem pod Lublinem na warsztaty szamańskie prowadzone przez Davida Thomsona i Mattie Davis-Wolfe. Na wyjazd namówiła mnie Tanna Jakubowicz-Mount, która poznawszy Mattie i Davida rok wcześniej na zjeździe Europejskiego Stowarzyszenia Transpersonalnego (EUROTAS) zaprosiła ich z warsztatami do Polski. Nie będę pisać o tym, że spotkanie z Davidem i Mattie było jednym z tych kilku wydarzeń, które zmieniły moje życie – odtąd nigdy już nie było tak jak wcześniej – wspomnę o czymś innym: oto tam Tanna przedstawiła mi Dariusza Misiunę, którego poznałem z tym większą satysfakcją, że znałem go już z czytania, jako tłumacza książek Aleistera Crowleya. Darek okazał się znacznie młodszy niż sądziłem dotąd z jego dorobku, miał bodaj 23 lata i studiował socjologię na UW. Natychmiast rozpoznałem w nim bratnią duszę. Z chwilę późniejszych spotkań zapamiętałem zwłaszcza wspólny z Darkiem i moimi (małoletnimi wówczas) synami wyjazd na Wańka Dział, gdzie wtedy Henryk Kliszko miał swoją kultową chatę (aż dziw, że nic po niej nie zostało w Internecie). Godziny prowadzenia samochodu zleciały jak przysłowiowe z bicza trzasł – z Darkiem przerobiliśmy całą ezoterykę i religioznawstwo... Pamiętam też obłędny szałas potu w którym brali udział, prócz mnie i Darka, m.i. Marek Rau (=> „Ruch Neopogański”) i Wiktor Morgulec. Szałas i wielkie ognisko do niego znajdowały się tuż za siatką przy głównej ulicy Milanówka, 100 metrów od urzędu miasta. Moc wyzwoliła się taka, że Milanówek sponiewierała potężna burza z oberwaniem chmury, w mieście wysiadł prąd, w ciemności o drugiej w nocy goli i naładowani energią wypadliśmy z szałasu brodząc po kolana w rzece przewalającej się przez ulicę i posesję. Było bosko!

Dalsza droga Dariusza była dziwnie równoległa do mojej. Ja założyłem witrynę „Taraka”, która się rozrosła, on własne wydawnictwo Okultura, które rozrosło się jeszcze bardziej. Mając w horoskopie potężne Słońce („wiem czego chcę”), Marsa („dopnę swego”), Merkurego („wiem wszystko”) i Wenus („jestem z wami”) stał się chyba najważniejszym węzłem, skupiającym wokół siebie nitki polskiego ezo-świat(k)a. Dlaczego ezo? – to też z powodu horoskopowej dominanty: Neptuna na ascendencie.

Przyjaźń kocha różnice. Różnica miedzy mną a Darkiem jest mniej więcej taka, jak miedzy szamanizmem a okultyzmem. Adepci i adherenci pierwszego działają pod gołym niebem, drugiego – najchętniej w tajemnych podziemiach. (Hmmm, gdzie się podziało Le Madame na nomen omen Koźlej...!) „Okulturyzm” stoi na nogach tradycji tajemnych zakonów, jak Golden Dawn i Opactwo Thelemy, pozostając w nurcie kontrkultury i Wielką Przemianę widząc w transgresji. „Tarakizm” inaczej, w szukaniu tejże zwraca się ku przeszłości i pierwotności, ku korzeniom, szamanom, duchom i genom.

Do wspominków nastroił mnie wydany parę dni temu pierwszy-inicjacyjny numer Okulturowego kwartalnika „Trans/Wizje” (które zacząłem czytać od rewelacyjnych wywiadów z Grofem, Mindellem i Hillmanem przez Tomasza Stawiszyńskiego) – i wydanie książki "Mistrz i czarownice" Alejandro Jodorowsky'ego, z której fragmenty są w Tarace. A w Trans/Wizjach wielu znajomych, w tym autorów Taraki...

Więc... w imieniu swoim i Taraki życzę Dariuszowi i Okulturze świetlanej przyszłości i długiej serii coraz ciekawszych tekstów.