Alicjo, zaczynasz swój ostatni tekst (Poszukiwanie a samodzielność) takim zdaniem:

W dziedzinie nowej seksualności, czyli tantrycznej i duchowej, takiej nieskupiającej się jedynie na genitaliach, a biorącej pod uwagę całego człowieka (jego uczucia, emocje, dialog i otwartość na siebie oraz partnera) …

Po pierwsze, nie bardzo widzę, co tu ma być „nowego”. Czy sugerujesz, że np. 15 lat temu ludzie, którzy wtedy kochali się, to tylko podziwiali swoje genitalia i na nich się skupiali (pewnie nadmiernie, za bardzo...), a dopiero od niedawna, np. 5 lat temu, kiedy zaczęła się „nowa seksualność”, zaczęli prócz tamtego brać pod uwagę także swoje „uczucia, emocje, dialog i otwartość”, tak jak napisałaś? Od razu odpowiem: przecież to absurd.

Co to w ogóle jest ta „nowa seksualność”? Mam pewne kontakty z osobami z młodszego pokolenia i nie widzę, żeby działa się teraz jakaś „rewolucja seksualna” i raczej na moje rozeznanie seksualne obyczaje pozostają bardzo podobne do tych, kiedy ja przechodziłem przez tę fazę życiowych doświadczeń. Więc raczej nie widzę, żeby miała miejsce jakaś „nowa seksualność”.

Pod drugie, ta sugerowana przez Ciebie „nowa” seksualność ma być „tantryczna i duchowa”. Poważnie zapytam: co rozumiesz przez tantrę? Jak rozumiesz to pojęcie? Bo to nie jest nowe słowo i ma swoje ustalone użycie. Hasło „Tantra” w ang. Wikipedii zaczyna się od słów: „Tantra ... is the esoteric traditions of Hinduism and Buddhism ...” czyli: „Tantra jest ezoteryczną tradycją hinduizmu i buddyzmu...”. Ezoteryczną, czyli „wewnętrzną, nie przeznaczoną dla wszystkich”. Dlaczego? Dalej znajdujemy taki fragment: „Tantryzm jest bardziej znany na Zachodzie ze swoich paradoksalnych elementów, stereotypowo przedstawianych jako ezoteryczna erotyka i rytualny seks w imię religii”. W każdym razie, rytualny seks czyli maithuna jest wyliczany jako jeden z 22 składowych tantry. – Oczywiście, dobrze wiem, że to „było dawno i nieprawda”, a słowa „tantra, tantryczny” obecnie kojarzą się z warsztatami, gdzie obok jakichś praktyk medytacyjnych jest coś mówione lub coś robione o seksie.

No dobrze, niech będzie, że prócz zwykłego seksu i „seksualności” są jeszcze seks i seksualność „tantryczne” czyli mające coś wspólnego z duchowością. Co to jest duchowość? Znam na to pewną bardzo starą definicję, właściwie jest to definicja jogi, ale jest na tyle szeroka, że wszelka duchowość w niej się mieści. W pierwszym zdaniu Jogasutr napisano: jogaś citta-wrtti nirodhah, co znaczy: joga jest to wygaszenie zawirowań umysłu. W tej definicji mieści się oświecenie-dhyana, które jest praktykowane w zen, ale także w „zen-bez-zen” (np. w przekazie Toni Packer) i w Mindfulness czyli w praktyce uważności. Nie ma innej „duchowości” – reszta to baśnie. Albo coś przeciwnego do jogi czyli podniecanie, drażnienie umysłu, żeby wchodził w jeszcze większe wiry. Z których jeszcze trudniej się uwolnić.

Dochodzimy do punktu numer trzy. Czy faktycznie są praktyki, w których dwoje ludzi (a może więcej?) „robi” seks i jednocześnie robi coś ze swoimi umysłami, żeby widzieć to, co się dzieje, czystą percepcją, bez myśli, bez oczekiwań, bez „nakręcenia” – i, jak to napisał Sam Harris w książce „Przebudzenie”, wychodząc przy tym z własnego filmu, w którym zwykle żyjemy?

Albo: czy seks może w ogóle być jakoś „przydatny” w duchowości, czyli w staraniach o wygaszenie zawirowań myśli?

Wiesz? Ktoś wie?