zdjęcie Autora

19 grudnia 2015

Przemysław Kapałka

Serial: Opowieści wędrowne
Grudniowe impresje spod Jezioran
! Do not copy for AI. Nie kopiować dla AI.

Kategoria: Podróże i regiony
Tematy/tagi: Prusy (kraina)rośliny

◀ Podlasie - wstęp ◀ ► Wędrowne odosobnienie ►

Grudzień nie jest moim ulubionym miesiącem. Wiem, że jako uparty wędrowiec, starający się w równym stopniu ogarniać wszystkie pory roku, nie powinienem tak mówić, ale tak jest i nic na to nie poradzę. Nie chodzi tu nawet o grudniową ciemność – bo przecież jest to miesiąc najkrótszych dni i najdłuższych nocy w roku, a tam, gdzie mieszkam, jest to jeszcze wyraźniejsze niż w większości kraju. Bardziej chodzi o jego ponurą atmosferę – wbrew obiegowym opiniom to nie listopad, tylko grudzień jest najbardziej pochmurnym i najbardziej ponurym miesiącem roku. A i pogoda rzadko kiedy w tym miesiącu bywa wyrazista, przeważnie jest to pochmurno-deszczowa papka, w której trudno doszukać się czegoś urokliwego. Na szczęście moja niechęć do grudnia nie jest posunięta tak daleko, żebym miał narzekać albo zmuszać się do odbycia wędrówki w tym miesiącu. To ostatnie cały czas robię chętnie.

Co roku o tej porze w Naturze ma miejsce ten sam rytuał. Rytuał zwijania się i ponownego rozwijania, zanikania i pojawiania się, zamierania i odradzania. Teraz, tuż przed przesileniem zimowym, zmienia się niewiele i jeszcze przez jakiś czas będzie się zmieniało niewiele. Zmiana długości dnia w ciągu roku ma, o czym nie wszyscy wiedzą, charakter sinusoidy, która w okolicach swych ekstremów zmienia się niewiele i dlatego teraz jest praktycznie tak samo. Ten zimowy rytuał widać wyraźnie, gdy odbywa się regularne, całoroczne wędrówki. Widać go wyraźnie, gdy chodzi się każdego dnia o tej samej porze do pracy. I kiedy się o tym myśli, kiedy się w to stara wniknąć, o wiele lżej jest znosić niedogodności tej pory roku.

Wybrałem się więc tym razem niedaleko domu, busikiem jechałem 40 minut. Z pogodą, jak na ten miesiąc, trafiłem prawie idealnie. Półtorej godziny niezbyt obfitego deszczu tylko dodało kolorytu. Wiatr był na tyle mały, że nie przeszkadzał, a na tyle wyraźny, że swojsko świszczał w uszach, i przez większość wędrówki był to jedyny dźwięk, jaki do mnie dochodził. Wychodzące kilka razy słońce w ogóle dodawało specyficznego nastroju. Przez część wędrówki towarzyszył mi sympatyczny pies, którego po dojściu do następnej wioski musiałem zniechęcać do dalszej drogi. Szybko zapadająca ciemność i podróż powrotna w całkowitej ciemności dopełniły obrazu tej pory roku. Jeszcze trwa zanikanie. Do odrodzenia jeszcze daleko, ale to dobrze. Ten stan ma swoje uroki.


Pusta, mimo sąsiedztwa wioski i szosy, plaża nad jeziorem


Grudniowe stokrotki


Kościół wśród pól, na pierwszym planie mój towarzysz drogi


Mój cień na tle pól


Grudniowy krajobraz okolic Jezioran

◀ Podlasie - wstęp ◀ ► Wędrowne odosobnienie ►


Komentarze

[foto]
1. Bardzo klimatyczny opis.Roman Kam • 2015-12-19

Czy Grudzień taki jest rzeczywiście? Zimno, mokro, gnijąco, depresyjnie? Już nie pamiętam teraz, czy biegnąc na skróty do czteroklasowej szkoły, podziwiając ukryte pod lodem życie, przypominające zaklęty świat - czy to nie było już w grudniu? 

Wrzesień klaruje jeziora - też to lubię. Zanika plankton, ryby zaczynają chyba głębiej uciekać, robi się czysto, pusto, jakby jaśniej. Czasem miewam odwagę wskoczyć do tej wody, jest w tym jakiś hart, który dobrze mi robi. 

W sumie, relacja przyjemna, bo odrobinę beznamiętna, a wtedy fakty mogą mówić same za siebie. Ostatnio wysiaduję w domu, przydała mi się taka wirtualna wycieczka.Dziękuję!
[foto]
2. Zimowy grudzieńPrzemysław Kapałka • 2015-12-20

Jeśli w grudniu można oglądać życie pod lodem, to jest zupełnie inaczej i ten mój opis jest wtedy nieadekwatny. Rzecz w tym, że o ile kiedyś było to normą, o tyle dziś zdarza się raz na 5-10 lat. W tym roku grudzień nie jest taki zły bo jest dość dużo słońca. Ale czasami, jak słońce nie wychodzi przez kilka tygodni, jest tragicznie. Tak samo zresztą nie lubię stycznia, jeśli jest bezzimowy. W lutym jest już inaczej.
[foto]
3. Potrzebujemy słońca bez wątpienia.Roman Kam • 2015-12-20

Luty, tak to już fenologiczne przedwiośnie, czasem już pylą leszczyny, ale najlepszy był mój oczar, który zawsze zakwitał w grudniu. Nieraz fotografowałem jego niepozorne, żółte kwiaty, opatulone płatkami śniegu. Próba przesadzenia zakończyła się niestety porażką i moją i oczaru. Ale w sumie to chciałem dodać coś jeszcze o tym braku słońca. Nie tak całkiem dawno było lato, gdzie w mojej okolicy (lubuskie) przez trzy tygodnie nie pokazywało się słońce - ani razu. Było to w sumie bardzo dziwne doświadczenie, bo ludzie zaczęli ze sobą o tym rozmawiać i kto wie, jak bliskie było powstanie jakiegoś solarnego kościoła. Na niebie nawet nie było kłębiastych chmur, tylko szara, jednostajna przestrzeń nad głowami, sprowadzająca szybko mrok. Gdy słoneczko w końcu się pokazało, odetchnąłem z prawdziwą ulgą.    
[foto]
4. To mnie zaskoczyłeśPrzemysław Kapałka • 2015-12-21

Kilka tygodni pochmurnego nieba? W listopadzie i grudniu to się zdarza, ale latem nie myślałem, że jest możliwe. 

Co do mnie, to kilkutygodniowy brak słońca jest jedynym czynnikiem meteorologicznym, który znoszę ciężko. Nawet bardzo ciężko.

5. nie cierpię pory zimnej, trwa 7 miesięcyJerzy Pomianowski • 2015-12-21

Chyba większość ludzi tak ma. Nie znoszą szarości, ciemności, zimna. Ludzie spełnieni, zadowoleni z siebie cały rok czują się świetnie.
[foto]
6. Przerażająca plama mrokuWojciech Jóźwiak • 2015-12-22

Cytuję z mojego tekstu z lipca 2013,
http://www.taraka.pl/przerazajaca_plama_mroku :

promieniowanie słoneczne w Europie

A w Polsce? Jak widać, nad nami zalega tytułowa PRZERAŻAJĄCA PLAMA MROKU. Obejmująca też solidarnym uściskiem Niderlandy, Niemcy i Czechy z Słowacją. Natężenie światła Słońca spada u nas do 80 watów/m2, zaledwie 28% stanu z Australii. Tyle co nic.

Ludzki gatunek wyewoluował w afrykańskich sawannach cieszących się nasłonecznieniem co najmniej 75%, a przeważnie większym. Nic dziwnego, że tak nas ten nasz klimat męczy.

Btw. W lipcu 2013 prowadziłem warsztaty Twardej Ścieżki na Podlasiu, gdzie i kiedy wszędzie naokoło było +25 stopni i słońca, a tylko nad nami stała plama zimnego, mokrego i wiejącego powietrza plując mżawką w oczy z temperaturami średnio +12 stopni. Tak było.
[foto]
7. Pora zimnaPrzemysław Kapałka • 2015-12-22

Ja tam liczę, że pora zimna trwa 5 i pół miesiąca, od końca października do początku kwietnia. Półtora do dwóch to pora przejściowa, ale ze wskazaniem na ciepłą (kryterium - zazwyczaj nie potrzebuję wtedy płaszcza). A co do tego, że ludzie zdrowi i spełnieni cały rok czują się świetnie, to się chyba zgadzam.

Aby komentować Zaloguj się lub Zarejestruj w Tarace.

Do not feed AI...
Don't copy for AI. Don't feed the AI.
This document may not be used to teach (train or feed) Artificial Intelligence systems nor may it be copied for this purpose. (C) All rights reserved by the Author or Owner, Wojciech Jóźwiak.

Nie kopiować dla AI. Nie karm AI.
Ten dokument nie może być użyty do uczenia (trenowania, karmienia) systemów Sztucznej Inteligencji (SI, AI) ani nie może być kopiowany w tym celu. (C) Wszystkie prawa zastrzeżone przez Autora/właściciela, którym jest Wojciech Jóźwiak.
X Logowanie:

- e-mail jako login
- hasło
Zaloguj
Pomiń   Zapomniałem/am hasła!

Zapisz się (załóż konto w Tarace)