XVII.Gwiazda. Tarot Marsylski, rekonstrukcja Jacek Herman 1993

Co ta scena razem znaczy? Dużo wyjaśnia tytuł karty: Gwiazda. W gwieździe na niebie domyślamy się Wenus, ponieważ ma 8 promieni czyli tyle, ile lat potrzeba, by planeta ta wróciła w tej samej fazie na to samo miejsce ziemskiego nieba. Naga kobieta jest dobrym obrazem planety Wenus, także miejsce nad wodą się zgadza, gdy pamiętamy wodne pochodzenie mitycznej Wenus-Afrodyty. Jednak rysunek jest skojarzony z mitologią Wenus na tyle luźno, że zawrze również inne treści. Kobieta lejąca wodę wygląda na uosobienie rzeki, a raczej źródła rzeki. Symbolizuje więc źródła życiowych procesów, których obrazem jest rzeka. Zarazem to, że jest źródłem i zaczynaniem, uściśla porę doby, kiedy ta scena się dzieje: Wenus jest tu przedpoczątkiem, więc Gwiazdą Poranną, zapowiadająca świt i wschód Słońca. Scena XVII arkanum przedstawia zatem przedświt, prapoczątki wszelkich rzeczy. I tylko w takim sensie nagość tej kobiety może budzić erotyczne skojarzenia.

Scena karty Gwiazda jest przewrotną aluzją i parafrazą do sceny chrztu Jezusa w Jordanie. W tamtej są rysowane w pionie jedna nad drugą trzy osoby boskie: w górze Bóg Ojciec spoglądający z nieba, pośrodku ptak jako Duch Święty, Pneuma, w dole w wodzie Człowiek-Syn Boży Jezus, ewentualnie w towarzystwie Świętego Dzikiego Człowieka (szamaniści niech pilnie zwrócą na niego uwagę!) św. Jana. Tutaj, w karcie Gwiazda, mamy Moc Jasności na niebie czyli Ośmiopromienną Gwiazdę-Wenus, ptaka i nagą boginkę w dole, która, gdy przemyśleć ten układ postaci, zajmuje miejsce jednocześnie Jezusa i Jana: jest dzika jak Jan, naga jak Jezus i jak Jan wylewa wodę, ale „chrzci” - rzekę. Razem, tak jak w scenie na Jordanie, mamy tu zstąpienie z nieba i ziemskie objawienie się pewnej Siły, która jednoznacznie wyraża się, inaczej niż tam, poprzez kobiece symbole. Boginka-Gwiazda może też być Duszą, Dolą, Daeną, osobistą Przewodniczką (jak wskazująca drogę Gwiazda!), duchową Iskrą. Reprezentuje niebo – świat Idei i Mocy – na Ziemi. Za sprawą Wody stanowczo sprzeciwia się rządom Pustyni zamieszkałej przez groźne patriarchalne bóstwa.

Więcej wyjaśnia umieszczenie tej karty w enneagramie:

Przedstawia ona przejście od puntu-typu 7-Epikurejczyk do punktu-typu 5-Obserwator. Typ 7-Epikurejczyk ma (symbolicznie) wiele wspólnego ze „światem bogów”: żyje lub życzy sobie żyć w świecie, który nieustannie dostarcza mu atrakcji, przyjemności i rozrywek, i który mu dogadza i spełnia jego życzenia. Typ 5-Obserwator, w dużym stopni przeciwnie niż tamten, żyje jak „za grubą szybą”, oddzielony szybą chłodnego, poznającego, analizującego i porządkującego intelektu od tego, czego pożąda lub pożądać mógłby, gdyby śmiał. W tym sensie 5-Obserwator, enneagramowy Mędrzec lub Poznawacz, kojarzy się z buddyjskim „światem głodnych duchów” (pretów), czyli istot których byt jest jakoś cząstkowy i niekompletny. Przejście od 7 do 5 ma wiele wspólnego z upadkiem z nieba. Upadłą gwiazdę nazwano imieniem Wenus - „światłonośnej” - po grecku Phosphoros, po łacinie Lucyfer. Ale i w kolędzie śpiewa się o narodzinach Jezusa: „Bóg porzucił szczęście swoje”. Nagrodą i pociechą za utraconą (przez 7-Epikurejczyka) niebieską pełnię i szczęście jest Wiedza, czyli to, w czym celuje 5-Obserwator.

Skoro tak, to dlaczego przejście 7->5 jest uważane za „komfortowe”, a proces ten nie jest trudną i „niemożliwą” inicjacją tylko łagodną kontynuacją? Bo „istoty niebiańskie” w końcu schodzą na ziemię i to jest im przeznaczone.

Bardziej pospolicie i „życiowo” można przejście 7->5 i kartę Gwiazda rozumieć jako przejście od kosztowania świata i życia do jego poznawania i porządkowanie tej wiedzy. Więc np. od swobodnego podróżowania po świecie do wypracowywania zgromadzonej w ten sposób wiedzy. Karol Darwin najpierw, we „wcieleniu” Siódemki-Epikurejczyka okrążał świat na statku „Beagle”, potem w „fazie” Piątki-Obserwatora zbierał i porządkował dane i spisywał teorię ewolucji. Ta karta jest drogą od natchnienia, od „iskry z góry” - do wykonania, często w naukowej postaci.

Literackim przedstawieniem karty 17-Gwiazda jest powieść Antoine'a de Saint-Exupéry'ego „Mały Książę”. Tytułowy bohater jest taką Gwiazdą, która zstąpiła na ziemię. (Ale inaczej niż w karcie: na pustynię.) Narrator, czyli upadły lotnik, jakby sam Exupéry, jest drugą kartą przemiany 7-Epikurejczyka: 7-Rydwanem, Rydwannikiem, którego konie poniosły, jak Faetona na niebie rumaki Heliosa. Narrator spadł skutkiem awarii, Książę przybył sam dobrowolnie – tu jest różnica między kartą stresową a komfortową.

Tekst z forum Akademii Astrologii, wątek kursowy "Wielkie Arkana cz. 2", 28 maja 2013.