Nawiązuję do komentarza J.W. Suligi pt. „Pozdrowienia od Hellingera :D”. Ale wcześniej nawiążę do cyklu artykułów Alheana: „Pieczęć czyli jak ukraść człowiekowi duszę” (2004) i „Złodzieje dusz” (2005), sprzed prawie 10 lat, ale wciąż aktualnych i (co mnie cieszy) czytanych. Tak jak teraz zajmują nas przodkowie, tak wtedy Alhean zajmował się religią, w podobny sposób: jako czymś, co więzi, hamuje i ogranicza jednostkę-osobę – i zamierzał nawet poprowadzić warsztaty uwalniania (innych, potrzebujących) od religii. Z tego, co mi (z daleka) wiadomo, sam uwolniwszy się, tamtej akcji poniechał. Ale po kolei.

Bert Hellinger kilkanaście lat temu wkroczył do naszej „dyskursosfery” z zapomnianym tematem przodków. Ale wkroczył w sposób typowo psychoterapeutyczny: przedstawiając PRZODKÓW jako rodzaj zła (obciążenia, defektu) od którego trzeba się uwolnić; i dalej, typowo psychoterapeutycznie ogłaszając, że do tego uwolnienia konieczni są fachowcy i on takim fachowcem jest. (Podobnej figury użyli wcześniej jego wielcy „samoinicjowani” poprzednicy: Freud czy Jung.) Hellinger poszedł ścieżką przetartą przez psychoterapię DDA – „dorosłych dzieci alkoholików”, i ogólniej DDD – „dorosłych dzieci z rodzin dysfunkcyjnych”. Zwracam uwagę na tę okoliczność, ponieważ dawniej („tradycyjnie”?) w naszej dyskursosferze przodkowie byli wartościowani pozytywnie: jako powód dumy i dostarczyciele wzorców do naśladowania. Czyli było tak, jakby ton nadawali ci, którzy mieli przodków pozytywnych, którzy ich windowali w górę, po czym jednak przyszli terapeuci DDA i DDD, i Hellinger, i oni wylansowali wizje przodków negatywnych, którzy zza grobu prześladują potomstwo swoimi nieszczęściami, chorobami, odrzuceniem, byciem ofiarą lub katem i w ogóle nieudanymi życiami, których wzorce im wdrukowują poprzez „rodzinne pole”. (Dodam, że rodzinne pole wg Hellingera bardzo przypomina pole morficzne Sheldrake'a, więc chętnie w istnienie i działanie takich pól wierzę.)

Godzamba wyrywający kosmiczną Sosnę

Uważam (chyba zgodnie ze zdrowym rozsądkiem) że przodkowie i ich wpływ na żyjących jest i taki, i taki. Bywa zarówno negatywny (gdy ktoś wchodzi w ścieżkę przodka-nieszczęśnika), jak i pozytywny (gdy ktoś korzysta z ich pozytywnych, budujących wzorców). Tych pozytywnych przykładów znam i widzę wokół siebie mnóstwo; mam wręcz wrażenie, że jeśli ktoś odnosi sukcesy, np. w nauce lub w biznesie, to w jego rodowym tle był już ktoś, kto czynił rzeczy podobne. Znacznie łatwiej jest się „odnaleźć” w życiu, jeśli ma się „sukcesowych” przodków lub krewnych za wzór, lub choćby się wie, że byli jacyś „podobni do mnie”, którym się udało. (Użyłem słowa „podobny” przez skojarzenie z niemieckim, gdzie „przodkowie” to Ahnen, a „podobny” to ähnlich.)

Jest również negatywny wpływ przodków, ten, na którym skupił się Hellinger. Ale i jeden i drugi aspekt naszych związków z przodkami powinien być przedmiotem naszej pracy, pracy z przodkami (Ahnenarbeit lepiej brzmi niż Ancestorwork :) Hellinger każe na swoich ustawieniach czcić przodków, a wcześniej uświadamiać sobie ich „przekaz” i los. Myślę, że tę praktykę można by bardziej rozwinąć: tak, żeby skupiała się nie tylko na negatywnych wpływach i wdrukach, ale bardziej podkreślała pozytywne dziedzictwo. Zaproszenie przodków do kręgu w szałasie potu wydaje mi się dobrym wstępem i początkiem takich praktyk.

(Podobnie Alheanowską terapię od-alergizowania na religię mogę sobie wyobrazić jako afirmującą religię, której wpływ daną osobę boli – tak, aby ów ktoś mógł tę religię zostawić za sobą wraz z jej bólem-traumą. (Słowo trauma po grecku znaczy „rana”, przypadkowo podobne niemieckie słowo Traum znaczy: „sen, marzenie senne”, jak ang. dream. Dla szamanów – wskazówka?))