Jesteśmy tubylcami, natives, aborygenami. O czym tu piszę? – O tym, że (chyba?) nieświadomie i bez niczyjej złej intencji, za sprawą samej tylko wewnętrznej bezwładności języka/języków, robi się oto pewien semantyczny przekręt. W Północnej Ameryce plus Australia z Nową Zelandią sprawa jest jasna: tamtejsi mieszkańcy dzielą się na native – i napływowych. Przy czym tubylcy mają ciemniejszą skórę, inne rysy twarzy i własną kulturę, odmienną od tej przyniesionej przez napływowców. Wiec mamy tam Natywów i Napływów – tak dowcipnie pozwolę sobie nazwać obie te strony. Elementy kultur Natywów stały się ostatnio i stopniowo atrakcyjne dla Napływów, co w dalszym stopniu dało początek następnej fazie przewartościowań: oto to, co Natywne, stawia się Napływom jako wzór do naśladowania, a sami Natywowie wchodzą w rolę duchowych i innych mistrzów i przewodników dla Napływów. Jest to pewna praca, praca na niwie świadomości, a w tej pracy zostaje użyte pewne narzędzie czy dźwignia. Tą dźwignią jest poczucie winy, indukowane w Napływach.

(Nie mówię wcale, że to Natywowie tak działają na Napływów, bo to byłoby za proste; linia dzieląca nie jest wcale taka prosta. Raczej jest tak, że niektórzy z Napływów zaczynają się utożsamiać z tym, co Natywne, i budzą poczucie winy u pozostałych Napływów, a że przy okazji i u siebie, to przedstawianemu zjawisku nie szkodzi.)

Ponieważ Północna Ameryka z Australią i Nową Zelandią mają wysoką rangę wśród narodów świata, to zaczyna się (niektórym) wydawać, że to co dzieje się tam, zapewne obowiązujące jest i dla innych części świata. Więc, że Cały Świat dzieli się na tępych, prostackich, nie dość rozwiniętych duchowo, materialistycznych, agresywnych, egoistycznych i zapamiętale niszczących naturalne środowisko Napływów – i na wrażliwych, rozwiniętych duchowo i duchowo uzdolnionych, pokojowych, mediujących, wspólnotowych i chroniących przyrodę Natywów.

Skoro u nas (w Europie) nie ma, nie widać Natywów (podobnych do tych amerykańskich, australijskich itd.) to może jednak kiedyś byli, a nie ma ich, bo przewrotni i agresywni Napływowe ich zniszczyli? I tak, właśnie po to, żeby ocalić ten schemat, powstała „teoria” (raczej bajka) o Starej Europie najechanej i spustoszonej przez Napływów, którymi byli rzekomi indoeuropejscy konni najeźdźcy ze stepów. Koncepcja, której główną chyba autorka była Marija Gimbutas, i która tak gładko przyjęła się w Ameryce, bo pasowała do wizji dziejów widzianych z tamtego kontynentu.

Narzędzia, w postaci przeciwstawienia Napływom – Natywów, nie da się jednak zastosować u nas. U nas, czyli gdzie? – No, mnie więcej w Europie. Jesteśmy wszyscy Natywami! Tylko że z tego nic nie wynika. Nie jesteśmy przez to ani lepsi od kogokolwiek, ani gorsi. Podział na Natywów i Napływów u nas niczego nie wyjaśnia. Mamy swoje problemy i swoje LINIE NAPIĘĆ, które widać w naszej kulturze i które przechodzą w poprzek przez nasze dusze, ale to są inne linie napięć niż tamta. My też szukamy swoich korzeni i źródeł, i też nas różne odziedziczone rzeczy bolą, ale co innego nas boli.

Dostajemy od Indiańskiej Ameryki wiele pożytecznych technik, ale te techniki-sposoby powinniśmy zastosować do naszych własnych kulturowych i duchowych terapii.