czarny poniedziałek, strajk kobiet, ustawa antyaborcyjna

Drogie Kobiety!

Nigdy nie brałam udziału w żadnych demonstracjach i teraz też nie mam zamiaru wrzeszczeć pod ministerstwami. Ale że do tej pory przekonywanie i logiczne argumentowanie na nic się nie zdały, trzeba działać inaczej. Zwykle robię swoje i raczej usuwam się ze społeczeństwa, ale nadchodzi taki moment, kiedy mówi się DOŚĆ. Nie mogę siedzieć z założonymi rękami i biernie patrzeć na to, w jakim kierunku zmierza nasze społeczeństwo. Polityka nigdy mnie nie interesowała i trzymam się od niej z daleka, ale gdy zaczyna to dotykać mnie osobiście i drastycznie obniża moje prawo do istnienia, i decydowania o sobie, zaczynam się wku*wiać i nie będę dłużej siedzieć, nic nie robiąc.

Idę na wojnę i idę na pierwszy front.

Kolorowe obrazki muszą iść na chwilę na bok. Kobiety nie odzywały się naprawdę długo. CZAS TO ZMIENIĆ.

To już jutro! Czarny poniedziałek, bez względu na to, czy przyniesie skutki i nowe ustawy, czy nie - jest dopiero początkiem. Zainteresujcie się tym „wydarzeniem“, poszukajcie informacji w internecie, udostępniajcie zdjęcia innym kobietom, spamujcie, jeśli trzeba, rozmawiajcie z innymi kobietami. Teraz jest ten moment, gdy kobiety muszą się połączyć i wyjść z CIENIA! Jeśli nie czujecie się gotowe do wychodzenia na ulicę z transparentami, ubierzcie się na czarno w pracy. Nieważne, że będziecie w tym same, popatrzcie tylko wokół a zobaczycie, ile kobiet ubranych na czarno będzie przemykało przez miasto! Wystarczy, że się pokażemy, że wyjdziemy z ukrycia, później już samo pójdzie i powolutku zacznie się zmieniać. Na Lepsze! Na pewno! Nie może być inaczej. Kobiety są niewidzialne, a czas już podnieść głowę!

Jest takie powiedzenie, że jeden człowiek świata nie zmieni, ale jeden człowiek może przekazać informację, która zmieni świat. Dlatego komunikacja jest tak ważna.

Najważniejsza jest informacja, chodzi bowiem o to, by jak najwięcej ludzi o tym wiedziało i rozumiało, co się dzieje. Grupa musi być mocno zjednoczona i jeśli trzeba - wku*wiona. Prawo trzeba sobie wywalczać, a poniekąd wymuszać, inaczej każdy ma cię gdzieś. Jeśli chodzi o prawo kobiet do wolności wyboru, czyli ustawę antyaborcyjną, to duży wpływ ma na to dalej (niestety) kościół i grupy lobbujące, działające na rzecz tych, którzy korzystają w sytuacji, gdzie aborcja jest nielegalna, np. lekarze ginekolodzy.

Oficjalnie zmieniam wizerunek rewolucjonistki. My, kobiety, wyglądamy często grzecznie, ale potrafimy też być wyszczekane. Ja noszę okulary i koszulę w kratę, wyglądam przeciętnie, ale co mnie pcha do przodu - to chęć mówienia głośno o tym, co jest NIE TAK.

Dziewczyny, to nie chodzi o to, by wrzeszczeć pod ministerstwami, wystarczy, że zaczniecie podnosić głos tam, gdzie jesteście.

Czy aborcja jest dobra, czy zła, to całkiem inny temat. Nie nam, na dzisiaj, o tym decydować. Tu chodzi o to, BYŚ MIAŁA GŁOS. PRAWO WYBORU!

Zobacz, co się dzieje, jak świat nagle się zmienia i przyspiesza, a ty masz na to wpływ!

Rozmawiaj z innymi kobietami, przekaż informację dalej:

CZY KTOŚ W OGÓLE ZAPYTAŁ O TWÓJ GŁOS?

Dlaczego ludzie boją się takiej zmiany?

Bo podobno chodzi o to, że kobiety wiedzą.

A jeśli wiedzą i zaczną mówić - to będzie Rewolucja. A wiadomo, że nikt nie lubi rewolucji, szczególnie takiej z martwymi ciałami.

Trzeba dopuścić kobiety do głosu! Świat by się wtedy zatrzymał i powoli zaczął odkręcać. Wróciłaby zieleń, bezpieczne miejsca dla dzieci, kolory, hamaki, słodkie wypieki, spokój na ziemi i więcej piękna.

Hasło Strajku Kobiet: To MOJA Decyzja.

Mogę chcieć poradzić się kogoś, ale ostatecznie to moja decyzja i - oprócz pozwolenia na jej podjęcie - chcę być także za nią szanowaną.

NIE RODZĘ DLA WAS KOLEJNEGO OBYWATELA!

Kobiety, zabezpieczajmy się przed niechcianą ciążą, wstrzymajmy się przez rok z rodzeniem dzieci.

Trzeba zająć się programem zmiany myślenia samych kobiet, nie mężczyzn. Nic nie zdziałamy, chcąc zmienić sposób myślenia polityków, mężczyzn, lekarzy, którzy nas nie słuchają. Zamiast starać się przemówić im do rozsądku, zróbmy coś innego. Np. nie rodźmy dzieci. Przez 2 lata. Zwyczajnie powiedzmy „DOŚĆ“ i przestańmy robić to, co robimy najlepiej, czyli rodzić dzieci. Jeśli powstrzymamy się jedynie na te dwa lata, pierwszy rok będzie na narodziny dzieci, które już są w drodze, a drugi na urodzenie tych poczętych zaraz po rozpoczęciu programu. Wtedy po dwóch latach drastycznie spadnie przyrost naturalny, a im bliżej zera, tym lepiej. Państwo wreszcie zauważy, że kobiety są niezadowolone, starzy obywatele będą umierać, a produkcja nowych zostanie zatrzymana. I wtedy rząd zacznie słuchać naszych warunków. I będziemy rozmawiać na innych zasadach. To my będziemy decydować i rodzić wtedy, kiedy będziemy dobrze traktowane. A jeśli nie, to nie będziemy rodzić.

Plan:

• cały rok poświęcić na edukację kobiet
• używać ich języka, by był prosty i łagodny
  

Same kobiety są czasami wręcz przeciwne takim zachowaniom, bo nawet nie wiedzą, że są manipulowane, niesłuchane i wykorzystywane. Trzeba nam, kobietom, uświadomić, że musimy zacząć domagać się swoich praw, bo inaczej nasza sytuacja pracowniczo-wolnościowo-osobista nigdy nie ulegnie poprawie. Pracujmy nad tym, by dodać kobietom wiary, pokazać, że można inaczej i że powinny głośno mówić o swoich potrzebach, nie raniąc przy tym nikogo.

Koszty takiej akcji: można tanim kosztem angażować znajomych na portalach społecznościowych i tworzyć siatki informacji. Ażeby nie było to męczące dla ludzi - rozsyłać na początek tylko do swoich znajomych, a znajomi do dalszych znajomych kobiet, bo jeśli kobiety nie zaczną się między sobą wspierać, to mężczyźni też nie zaczną.

Jest mnóstwo kobiet, które wybierają świadome macierzyństwo. Postaraj się porozmawiać z taką kobietą i poproś, by wstrzymała się z rodzeniem przez 2 lata. Niech zrobi to po to, by mogła sama postawić warunki. Będzie przestrzeń na dialog, będziemy myśleć o rodzeniu dzieci.

I wtedy napiszemy listę warunków i wymagań - niedługą, ale dosadną i konkretną, byśmy najpierw miały zagwarantowane odpowiednie warunki.  Na przykład:

• To ja decyduję o tym, czy chcę mieć dzieci, czy nie.
• To ja decyduję, czy poddam się zabiegowi, czy nie.
• Państwo zapewnia mi pomoc finansową, gdy tego potrzebuję jako samotna matka. Muszę być pewna, że - jeśli nie będę z ojcem dziecka, bo na przykład ode mnie odejdzie albo umrze, a dziecko będzie małe - nie zostanę bez dachu nad głową. I wiele innych, które napiszemy razem.
• Otrzymuję pomoc finansową, mając niepełnosprawne dziecko, w postaci renty, z której utrzymuję i siebie, i dorosłe niepełnosprawne dziecko, wymagające rehabilitacji.

Kiedy kobiety zrozumieją, ile od nich zależy, wstrzymają się na TERAZ z macierzyństwem.

Dla tych, które chcą wziąć udział w akcji, niech się naprawdę dobrze zabezpieczają, by nie dopuścić do niechcianej ciąży. Każdy przecież wie, skąd się biorą dzieci. A może właśnie to jest ten problem, że ludzie nie wiedzą? Użyjmy wszelkich możliwych i dostępnych metod, dodatkowo zabezpieczajmy się środkami pomocniczymi, takimi  jak: żele, kapturki, prezerwatywy. Żyjemy w XXI wieku, a ludzie zachodzą w ciążę, bo myśleli, że dni płodne już się skończyły. Przecież są ogromne szanse, że jeśli sperma znajdzie się w pochwie, to prawdopodobnie dojdzie do zapłodnienia. Jeśli wymienione metody nie zadziałały, można jeszcze na szczęście udać się po tabletkę „po“ (choć ciekawe, na jak długo) nawet na pogotowie, w środku nocy, jeśli zajdzie potrzeba.

Trzeba mówić głośno o antykoncepcji. Czyli ważna jest odpowiednia edukacja seksualna. Dobry program edukacji seksualnej i świadomego macierzyństwa. Od zera, tak jakby to było w Afryce.

Papież rozdaje prezerwatywy w Afryce, a równie dobrze mógłby to robić w Polsce. Jesteśmy tak zacofani jako naród, że za granicą wywołuje to śmiech. Biedni ludzie z wiosek w ogóle się nad tym nie zastanawiają, a bogate nastolatki w dużych miastach zażywają tabletki „po“ czasami kilka razy w miesiącu. Taką mamy wiedzę wśród dorosłych i młodzieży. Odpowiednia antykoncepcja, a przede wszystkim świadome macierzyństwo, zaczyna się od wyboru: kiedy i w jakich warunkach się na to decyduję.

Potem domagamy się odpowiednich warunków szpitalnych, dostępu do lekarza i pielęgniarki, także możliwości wyboru spośród wielu rodzai porodu, a przede wszystkim współczucia i uwagi ze strony personelu medycznego (i nie tylko) służby zdrowia, a nie traktowania nas jak worków na ziemniaki czy inkubatory. Wiedząc to, mogę iść dalej, planując dziecko z partnerem bądż z mężem, oraz - nie zapominajmy - z rządem. Tak, z rządem, niestety, ponieważ tak na dzisiaj to wygląda. Decyzja nie jest moja, więc muszę podporządkować się rządowi.