Oryginał: www.hvgb.net/~sedna/story.html Przekład: Jerzy Florczykowski Sedna jest ważną postacią w mitologii Inuitów. Istnieje wiele różnych wersji

Oryginał: www.hvgb.net/~sedna/story.html
Przekład: Jerzy Florczykowski

Sedna jest ważną postacią w mitologii Inuitów. Istnieje wiele różnych wersji mitu Sedny. Podzielę się z wami moją ulubioną wersją mitu o niej.

Jak głosi legenda, Sedna była piękną inuicką dziewczyną, która mieszkała z ojcem. Była bardzo próżna i uważała, że jest zbyt piękna, aby ożenić się z byle kim. Raz po raz odrzucała myśliwych, którzy przybywali do jej obozu z zamiarem ożenienia się z nią. Wreszcie pewnego dnia jej ojciec powiedział do niej:

— Sedno, nie mamy co jeść i wkrótce będziemy głodować. Trzeba ci męża, aby dbał o ciebie, więc następnego myśliwego, który przyjdzie, by poprosić o twoją rękę, będziesz musiała poślubić.

Sedna zignorowała ojca i dalej szczotkowała włosy i przyglądała się swemu odbiciu w wodzie.

Sedna
Ze strony: mrpsmythopedia.wikispaces.com/Sedna.
Autorka: Sophia Kelly Shultz badgersoph.deviantart.com

Niezadługo jej ojciec zobaczył kolejnego myśliwego, który zbliżał się do ich obozu. Mężczyzna był ubrany w eleganckie futra i wydawał się być dobrze sytuowany, mimo że jego twarz była ukryta. Ojciec Sedny przemówił do mężczyzny.

— Jeśli chcesz starać się o żonę, to ja mam piękną córkę. Ona umie gotować i szyć i wiem, że będzie dobrą żoną.

Pod wielkiej awanturze Sedna została umieszczona w kajaku myśliwego i wyruszyła do jej nowego domu. Wkrótce przybyli na wyspę. Sedna rozejrzała się i nic nie zobaczyła. Ani ziemianki, ani namiotu, tylko nagie skały i urwiska. Myśliwy stał przed Sedną, a kiedy zdjął kaptur, rozległ się jego złowieszczy śmiech. Mąż Sedny nie był człowiekiem, jak myślała, ale krukiem w przebraniu. Krzyknęła i próbowała uciec, ale ptak zaciągnął ją na polanę na klifie. Nowy dom Sedny to kilka kępek sierści i piór porozrzucanych na twardej, zimnej skale. Jedynym jedzeniem, jakie musiała jeść, były ryby. Jej mąż, kruk, przynosił jej surową rybę, po całym dniu latania w poszukiwaniu pożywienia.

Sedna była bardzo niezadowolona i nieszczęśliwa. Płakała i płakała i wołała swego ojca. Poprzez wycie arktycznych wiatrów ojciec Sedny usłyszał krzyki córki. Czuł się winny za to, co zrobił, wiedział, że była smutna. Ojciec Sedny zdecydował, że nadszedł czas, aby uratować swoją córkę. Załadował swój kajak i wiosłował wiele dni po lodowatych wodach arktycznych do domu jego córki. Gdy przybył, Sedna stała na brzegu. Przytuliła ojca, a następnie szybko wsiadła do kajaka i odpłynęli. Po wielu godzinach podróży Sedna odwróciła się i zobaczyła czarną plamkę daleko w oddali. Poczuła, jak ogarnia ją strach, bo wiedziała, że to jest jej zły mąż, który leci, szukając jej.

Wielki czarny kruk spadał w dół na podskakujący na falach oceanu kajak. Ojciec Sedny ujął wiosło i zamierzył się w kruka, ale nie trafił, a ptak nadal ich nękał. Wreszcie kruk obniżył lot w pobliżu kajaka i zaczepił skrzydłem o wodę oceanu. Rozpętała się sroga burza. Spokojny dotąd Ocean Arktyczny szybko stał się szalejącym żywiołem, który rzucał małym kajakiem. Ojciec Sedny bardzo się przestraszył. Chwycił Sednę i wyrzucił ją z kajaka do oceanu.

— Tu — krzyczał — tu jest twoja cenna żona, proszę, nie rób mi krzywdy, weź ją!

Sedna krzyknęła i walczyła, podczas gdy jej ciało zaczęło drętwieć w lodowatych arktycznych wodach. Podpłynęła do kajaka i wyciągnęła rękę, chwytając palcami burtę łodzi. Jej ojciec, przerażony szalejącą burzą, myśląc tylko o sobie, chwycił wiosło i zaczął bić nim w jej palce. Sedna krzyczała do ojca, by go powstrzymać, ale bezskutecznie. Jej zmrożone palce popękały i wpadły do oceanu. W rezultacie upiornych mocy jej męża, palce Sedny podczas opadania na dno zamieniły się w foki. Sedna znowu próbowała podpłynąć i przylgnąć do kajaka jej ojca, ale on ponownie chwycił wiosło i zaczął uderzać w jej ręce. Ręce Sedny, zamrożone przez arktyczne morza, pękły. Kikuty zaczęły opadać na dno morza i tym razem zamieniły się w wieloryby i inne duże ssaki. Sedna nie mała już sił, by walczyć i zaczęła sama tonąć.

Jednak Sedna, udręczona i szalejąca ze złości z powodu tego, co się z nią stało, nie zginęła. Stała się boginią morza i jest do dziś. Towarzyszami Sedny są foki i wieloryby, które siedzą z nią na dole na dnie oceanu. Jej gniew i wściekłość na człowieka jest tym, co napędza gwałtowne burze i sztormy. Myśliwi mają wielki szacunek dla niej. Legenda głosi, że należy traktować ją z szacunkiem. Szamani z wyższego świata muszą pływać na dół do niej, czesać jej splątane, długie czarne włosy. To uspokaja Sednę. Gdy to nastąpi, uwalnia ona swoje ssaki, aby umożliwić Inuitom spożywać dobra morza. To z tego powodu, kiedy na północy myśliwy złapie fokę, wpuszcza wodę do ust ssaka, co jest gestem podziękowania Sednie za jej życzliwość pozwalającą mu wyżywić rodzinę.

Taka jest legenda o Sednie.

Wstęp na końcu