1) Katolicy mają łaskę, która jest dla mnie podejrzana. Protestanci, predestynację, która jest dla mnie podejrzana jeszcze bardziej.
2) Medytowałem w stanach, długotrwałych, gdy brakowało mi "nadmiaru" - medytacja była byciem poza tym brakiem, ale ten brak sprawiał, że medytowałem. Teraz, gdy czuję się o wiele lepiej, jest mi nawet, o dziwo, trudniej. (Choć o pierwszych daniach, gdy zmieniłem porę, mógłbym powiedzieć: "zaczęło się wiotko").

U mnie jest sytuacja specyficzna, bo startuję z pozycji katolickiej, ale coraz bardziej nie chce mi się rozdrabniać na świętych. Jak mam coś do powiedzenia górze, to mówię wprost do Głównej Osoby, czasami prawie bez użycia jakichkolwiek formuł. Czy medytacja jest porównywalna z modlitwą? Hm. Wydaje mi się, że to jednak dwie nieco odmienne sytuacje. Modlitwa jest wtedy, kiedy masz potrzebę wygadać się do kogoś na zewnątrz. Medytacja - kiedy chcesz uładzić samego siebie.

Medytacja może być także spostrzegana jako pewna forma treningu. Takie spojrzenie na nią jest bliskie zachodniemu ruchowi mindfullness. Spotykam się z głosami krytykującymi takie podejście do medytacji, gdyż odarcie jej z osadzenia w uduchowionym kontekście według osób, od których głosy te pochodzą, może prowadzić do trudności psychologicznych czy emocjonalnych na pewnym etapie zaawansowania praktyki.
Niemniej pozytywny aspekt mindfulness to ogrom badań naukowych nad medytacją, których ilość w ostatnich latach zwiększa się wykładniczo. Dzięki temu wiemy dzisiaj już trochę o korzyściach z medytacji, nawet z rozróżnieniem na różne jej formy. I tak dla przykładu medytacja, w której koncentrujemy się na oddechu i powracamy uwagą do niego za każdym razem, gdy nasz umysł pobłądzi w szybkim tempie wypracowuje większe panowanie nad uwagą. Mówi się nawet o uwadze w kategoriach zasobu, gdyż można ją "zainwestować" w różnego rodzaju działania, czy procesy (np. w pamiętanie czy planowanie), a także co może nawet bardziej istotne - dzięki lepiej wyćwiczonemu operowaniu uwagą możliwe jest unikanie "przecieków", choćby powstrzymywanie nawykowych, często bardzo energochłonnych reakcji emocjonalnych czy "wydawania" na snucie planów albo rozpamiętywanie o rzeczach bez szczególnej dla nas korzyści, ponownie z przyczyn wcześniej wypracowanych przyzwyczajeń.

Posunąłbym się do stwierdzenia, że medytacja w tej formie jest rozwijaniem metaumiejętności działania poza nawykami, a więc też zmiany zastanych zwyczajów (np. myślenia, czucia, reagowania). Idealnym stanem, do jakiego się dąży jest żywa obecność i partycypacja w teraźniejszości.

Co prawda to jedynie jedna z form medytacji.

Jednak mimo wszystko jest nieznaczne podobieństwo do postaw katolików (z jednej strony) i protestantów (z drugiej).

Tu się zgadzam, ponieważ ten "nadmiar" -- właściwie, poczucie nadmiaru -- może spowodować, że "człowieka" dosłownie zrzuca z medytacji. Na zasadzie: "ależ mam nadmiar! -- No to lecę, robię! Co mam siedzieć...?"
Nie przypadkiem w tym miejscu u buddystów, którzy te problemy najlepiej przerobili, pojawia się hasło "sangha", czyli wspólnota współ-ćwiczących, która na jednostki, podatne wszak na szaleństwa, działa stabilizująco.

Zgadzam, że medytacja może być traktowana jako trening. Do czegoś innego, do jakichś wyższych lub specjalnych umiejętności umysłu bądź ducha. Zgadzam się, że niektórzy te umiejętności w ten sposób sobie zbudowali.
Ale jednak bliski jest mi pogląd, że medytacja (prócz innych spraw) jest czymś, co jest warte samo. Podobnie jak oddychanie. Jak sen, Jak radość.