Na przedwczorajszym „Kongresie Wróżek Polskich” dowiedziałem się, że nowy koniec świata albo coś podobnego, jakaś wielka zmiana, szykuje się na rok 2038. Wpisanie w Google natychmiast wyjaśniło, o co tu chodzi. Fachowo nazywa to się „Problem roku 2038”. Oto 19 stycznia 2038 o godz. 03:14:07 czasu londyńskiego zapełnią się liczniki czasu w komputerach. Komputery mają swój wewnętrzny czas, tzw. czas uniksowy; jest to liczba sekund od początku roku 1970. Liczba ta jest przechowywana w 32 bitach, przez co jej maksymalna wartość wynosi 2 147 483 647 sekund – co odpowiada podanej wyżej dacie. Minie tamta sekunda – i komputery przestaną wiedzieć, jaki jest czas. Rada jest taka, żeby przerobić liczniki czasu na 64 bity czyli przydzielić im dwa razy więcej pamięci. Taki podwojony licznik czasu wystarczy na 292 miliardy lat. Miejmy nadzieję, że światowa informatyka poradzi sobie z tym zadaniem.

Tymczasem z tego, co usłyszałem na Kongresie Wróżek, wynikało, że już ta wiadomość została opakowana w ezoteryczne przebranie: że coś tam, wiecie, energie, przemiana, wibracja działa na nasze czakry czy jakoś.

Co kazało mi się głębiej zadumać. Pierwsze pytanie, jakie prowadzący (znany publicysta) miał do nas, „wróżek”, było: kiedy będzie koniec świata? Czyżby ta wiara w „końce świata” faktycznie była tak uporczywa? Czy tylko jest tak, że „znanym publicystom” temat wglądu w przyszłość natychmiast kojarzy się z przepowiedniami końca świata? Czy oni sądzą, że tym czego „wróżki” wypatrują w przyszłości, jest właśnie „koniec świata”? Albo czy jest tak, że badawczo schodząc na poziom „ludu” uważają, że ów „lud” albo jakaś zbiorowa podświadomość wierzy w „koniec świata”, boi się go, jest nim zafascynowana? Czy to tylko akt wzajemnego udawania: dziennikarz robi uprzejmość „wróżkom” pytając je o „koniec świata”, a wróżki przez podobną udawaną uprzejmość odpowiadają, że tak, że owszem?

Jednak niektóre osoby z tego panelu temat „końca świata” podchwyciły z ochotą: widać było, że pasuje do ich światopoglądu i w tym światopoglądzie zajmuje ważne miejsce. Pogląd ten był taki: „Tak, faktycznie, rodzaj końca świata nie tylko nastąpi w przyszłości, ale on już się dzieje, mianowicie świat, Ziemia i ludzkość na niej są w trakcie duchowej transformacji, gdyż zmieniamy się w istoty gatunkowo różne od ludzi – lub dusz – dotychczasowych, co dla niektórych może faktycznie być nawet dość straszne, ale nie dla ludzi (dusz) odpowiednio duchowo rozwiniętych.” Tutaj przypomniano rok 2012 (ja, przyznaję, zdążyłem już zapomnieć, że w niego wierzono) – i wymieniono 2038 jako kolejną datę końcoświatową.

Hmm... Miałem skłonność lekceważyć tamtą wiarę w koniec świata lub w wielką energetyczną przemianę. Ale okazuje się, że ta wiara trwa. Przetrwała grudzień 2012 roku, o którym miałem nadzieję, że ostatecznie końcoświatowców wyleczy z ich urojenia, bo przecież wtedy literalnie nic się nie stało. Wiadomości takie, jak ta o błędzie w konstrukcji komputerów na rok 2038, aktualizują i podtrzymują tę wiarę, która zostaje opakowana w nowe treści.

Rzecz raczej nie jest do zlekceważenia. Przeciwnie, ktoś powinien ją przebadać, udokumentować. Ta wiara istnieje i jakaś spora frakcja ludzi w Polsce i gdzie indziej nosi ją w głowach. Ta wiara wydaje się być częsta u nas, czyli w środowisku patrzących w przyszłość. A przynajmniej ta wiara jest rozpoznawana przez ludzi spoza tego środowiska (jak prowadzący Kongres) i przypisywana nam. (Ja się mocno musiałem tłumaczyć, że nie jestem wielbłądem, zresztą z innych wielbłądów tam też się tłumaczyłem.)

Wiara w wielką energetyczną przemianę jest oczywistym następnym rozdziałem w długiej historii apokaliptyzmu, o której pisałem w „Historia końca świata, czyli Religie apokalipsy” (2007). Nie uważam jej za obojętną, przeciwnie, moim zdaniem jest toksyczna. Dlaczego? Bo każe lekceważyć, wręcz spisywać na straty świat ten, który jest. Bardzo przypomina wiarę zapisaną w klasycznym Objawieniu Jana, że oto po serii katastrof Dobry Bóg ukarawszy najpierw „czarowników i pederastów” (tak stoi u Jana!) stworzy dla swoich Wybranych nową Ziemię w miejsce tamtej starej i właśnie zużytej. Wniosek z tej wiary: po co niby mamy dbać o istniejąca Ziemie i życie na niej, skoro i tak już jest przeznaczona na śmietnik? Po drugie, ludzka gospodarka faktycznie niszczy Ziemię i jej życie i to coraz bardziej przeraźliwie – tymczasem tamta wiara w wielką energetyczną przemianę każe w tych zjawiskach widzieć tylko jakieś uboczne skutki przemiany, która jest w istocie dobra. Więc zawiera postawę stanięcia po stronie zła, afirmacji zła.

Dlatego jestem przeciw neo-apokaliptyzmom, choćby nie wiem jak uduchowionym, i chciałbym, by autorzy Taraki mieli do tej sprawy podobny stosunek.

(Ps. Pod tamtą datą w 2038 roku astrologicznie nic się nie dzieje.)