Odświeżyłem sobie licealną lekturę: Dżumę Alberta Camusa. Tytułową dżumę można dziś odczytywać jako metaforę kryzysu klimatycznego.

Ostatnio odświeżyłem sobie dawną, licealną jeszcze, lekturę. Tak, to Dżuma Alberta Camusa. Dotarło do mnie, że obok podsuwanych mi niegdyś interpretacji tytułową dżumę można dziś odczytywać jako metaforę kryzysu klimatycznego. Opowieść rozpoczyna się od niepokojącego obrazu szczurów umierających w mieście. Na tym etapie jesteśmy obecnie – rozmaitego rodzaju klimatyczne aberracje dają o sobie znać, naukowcy trąbią na alarm. Niestety ludzkość nie zwraca na to dostatecznej uwagi. Biznes jak zwykle trwa w najlepsze, pogrążona w bezwiednej ciemnocie ludzkość kontynuuje swe suicydalne zachowania. Jak pisze Camus: „Najbardziej rozpaczliwym występkiem jest niewiedza”. Potem jest tylko gorzej. Zaraza się rozprzestrzenia. Powieść daje nam obrazy rozmaitych reakcji ludzi postawionych w obliczu nieubłaganej konieczności śmierci. Narastają konflikty, mnożą się przesądy, ideologiczne i religijne. W powieści dżuma przemija, ale zarazem pozostaje stale obecna. Jak stwierdza Camus: „Dżuma to niekończąca się klęska”. Tarrou, jeden z bohaterów powieści, mówi: „Każdy z nas nosi w sobie dżumę, nikt bowiem, nikt na świecie nie jest od niej wolny.” Bo dżuma to dziura w piersi każdego człowieka. Tarrou proponuje wyjście z tej sytuacji, bycie świętym bez Boga. Niestety umiera. Doktor Rieux walczy z dżumą, ale jego wysiłki tak naprawdę nic nie dają. Jesteśmy zadżumieni. Zamiast serca mamy w piersi dziurę. Sami na siebie sprowadzamy dżumę, dżumę XXI wieku, która będzie bardziej śmiercionośna niż „czarna śmierć” z XIV wieku.