Oryginalnie wypowiedź na Facebooku w ramach dyskusji, patrz: Strona Autora.

Powody, dla których rząd RP nie powinien, moim zdaniem, godzić się na relokację:

1. Polityczne

Jako, że jest to decyzja polityczna, dokonywana w imieniu zbiorowości, której konsekwencje spadną prędzej czy później na całą zbiorowość, uważam, że racje polityczne mają pierwszeństwo nad etycznymi. Wbrew chrześcijaństwu i Kantowi, a za Arystotelesem i Heglem oddzielam etykę od polityki i – w działalności publicznej – przedkładam drugą nad pierwszą. Jak dostrzegł to Machiavelli, polityk musi być gotów poświęcić nawet zbawienie własnej duszy, jeśli tego wymaga dobro społeczności, która jest mu powierzona. Dlatego cieszy mnie nieugiętość – póki co – rządu, wobec coraz brutalniejszych nacisków hierarchii katolickiej, która od czasów Jana XXIII dokonuje radykalnego upolitycznienia ewangelii i prostego przekładania jej nakazów etycznych na w doktrynę polityczną w zakresie prawa międzynarodowego.

Obecny kryzys ma przyczyny dalsze i bliższe. Dalsze to zniszczenie państwowości w Libii i (w trakcie) w Syrii. Bliższe: zaproszenie wystosowane przez Angelę Merkel wraz z obietnicą przyznania przybyłym azylu. Z tego, co mi wiadomo, Polska nie ponosi w żaden sposób odpowiedzialności za przyczyny ani bliższe ani dalsze. Trzeba naprawdę dużej dozy naiwności i nieodporności na manipulację globalnych graczy, aby – po Iraku – wierzyć, że wojny te wybuchły z jakichkolwiek uzasadnialnych powodów, poza partykularnymi interesami tychże graczy czy też nawet wyłącznie osobistymi interesami ich liderów (jak pożyczka na 50 mln euro zaciągnięta przez Sarkozy'ego u Kadafiego). Twierdzenie, że chodziło o obalenie autorytarnych reżimów nie wytrzymuje krytyki, choćby z tego względu, że jest na świecie sporo dużo bardziej autorytarnych reżimów, oraz z tego, iż nie jestem pewien, czy anarchia zmieszana z autorytarnymi rządami islamskich fanatyków jest w jakikolwiek sposób korzystniejsza dla porządku światowego czy tychże narodów.

Również jeśli chodzi o przyczyny bezpośrednie – decyzja kanclerz Merkel, stanowiąca naruszenie traktatów unijnych, została podjęta bez konsultacji z państwami członkowskimi.

Innymi słowy, przypomina to sytuację, gdy znajomy zaprasza nas do restauracji. Akurat nie jesteśmy głodni, więc zamawia tylko on: gulasz z sarnich języków, płetwę rekina i kilka innych dań, które mają wyłącznie francuskie nazwy. Potem wywraca stolik, bije kelnera, rozbija szybę i oświadcza: byliśmy tu razem, więc koszty ponosimy solidarnie.

Zgoda na narzucane nam regulacje byłaby zgodą na ustanowienie de facto (jeszcze nie de iure) zupełnie innej Unii Europejskiej, nie tylko niż ta, do której wstępowaliśmy, ale też ta, na którą zgadzały się w traktatach kolejne rządy. To unia, w której pozycję absolutnego hegemona posiada jedno państwo, które może innym narzucać korzystne dla siebie regulacje i obarczać innych konsekwencjami własnych decyzji. Moim zdaniem opłaca się walczyć jednak o inny kształt UE.

2. Etyczne

Wspomniane akcje polityczne uzasadniane są względami moralnymi, nierzadko sięgającymi moralnego szantażu. Opierają się one na zasadzie, że „należy pomagać uchodźcom”.

Takie postawienie sprawy jest jednak ukrytym już w sformułowaniu petitio principii – zakładaniem tezy, która dopiero powinna być udowodniona (widać socjotechnicy będący autorami tej strategii głęboko przyswoili sobie założenia determinizmu lingwistycznego Sapira-Whorfa).

Po pierwsze: czy mamy do czynienia z uchodźcami? Fale uchodźców wypływają z danego kraju w następstwie zagrożenia biologicznej egzystencji, dlatego w pierwszej kolejności uciekają kobiety i dzieci, stanowiące najważniejszy demograficzny zasób populacji, umożliwiający jej odtworzenie. Życie mężczyzn z tego powodu ma mniejsze znaczenie, toteż to ich posyła się na front. We współczesnych warunkach szczególnie brutalnych konfliktów, wobec bezwzględnej siły zawodowych armii proporcje te zwykle się do siebie zbliżają. Według danych UNHCR wśród uchodźców w Tajlandii, Burkina Faso, Nigerii, w Afryce Centralnej, Kongo i Etiopii kobiety stanowią od 51 do 59% masy uchodźców, jedynie w Sudanie 48%. Zbliżone też proporcje spotykamy wśród uchodźców Syryjskich zarejestrowanych w krajach takich jak Turcja, Egipt, Irak, Jordania, czy Liban (51,5% mężczyzn, do 48,5% kobiet).

Jak wytłumaczyć dysproporcję płci wśród przybywających do Europy (w niektórych falach do 80% mężczyzn)? Najprostszym wytłumaczeniem jest to, że ten ruch ludności nie jest zmotywowany chęcią ocalenia życia, ale innymi względami. Katastrofiści podkreślają, że są to mężczyźni w wieku poborowym, i definiują ich jako najeźdźców. Moim zdaniem istotniejsze jest to, że są to ludzie w wieku produkcyjnym. Niezależnie od tego, jaki jest ich status prawny, omawiany ruch ludności należy uznać (tymczasowo) za migrację zarobkową (podjętą przez uchodźców).

Pewne przesłanki pozwalają wnioskować, że nie był to spontaniczny zryw spowodowany warunkami ekonomicznymi, ale skutek decyzji podjętych przez rządzących w Niemczech z motywów ekonomicznych, na długo, zanim fala 2015 roku ruszyła z Turcji do Grecji. Działania organizacji pozarządowych szermujących hasłami „świata bez granic” i „prawa człowieka do wyboru miejsca zamieszkania” zbiegły się z prowadzoną już od 2011 akcją rządu niemieckiego wykupywania czy podnajmowania wszelkich pensjonatów, domów letniskowych, hoteli calem zasiedlenia w nich „uchodźców”. Formalne zaproszenie ich przez kanclerz Merkel z 5.IX.2015 było nie tyle reakcją na kryzys humanitarny, ale zwieńczeniem od dawna planowanej operacji.

Czy można nazwać ją, jak w oficjalnej propagandzie „niesieniem pomocy”? Czy aby komuś pomóc każemy mu najpierw przemierzyć 2000 km, aby rozpatrzyć jego wniosek, i jeśli nam się nie spodoba, odesłać z powrotem? Czy gdyby faktycznie chodziło o pomoc, to pomoc nie powinna raczej udać się do potrzebującego (co jest dużo tańsze i bezpieczniejsze) niż odwrotnie? Według Europolu, w trakcie tej podróży zniknęło 10 tys. dzieci., które mogły stać się ofiarą gangów wykorzystujących je seksualnie.

Wszyscy oceniamy sytuację w oparciu o cząstkowy dostęp do (często dodatkowo zmanipulowanych przez obie strony sporu) informacji, jednak moim zdaniem, wspomniane fakty i poszlaki składają się w ciąg logiczny, który bynajmniej trudno określić jako niesienie pomocy. Oceniając je w kategoriach etycznych, ale nie na poziomie tkliwej etyki liberalnej widzącej tylko jednostki, a w kategoriach etyki widzącej także społeczności, to, co się stało, trzeba nazwać brutalnie: był to szaber. Niemcy, korzystając z chwilowej niemocy obezwładnionego wojną narodu syryjskiego zawłaszczyły olbrzymi zasób siły roboczej (przepraszam za ekonomiczny język, ale odpowiada on intencjom decydentów), siły wytworzonej przez ten naród, której koszty odchowania, wychowania i edukacji on ponosił (duża część wśród tych młodzieńców to studenci), siły, która – gdy tylko skończy się wojna – winna przyczynić się do odbudowy kraju, kto wie, może w zdrowszej formie niż Syria Asada. Siły, która – dodajmy – gdy znajdzie zatrudnienie w Niemczech, już nigdy do Syrii nie wróci.

Udział w tym procederze, sankcjonowanie go, nie wydaje mi się szczególnie etyczny.

Z politycznego punktu widzenia nieetyczność procederu nie powinna jednak przesądzać sprawy. Wobec naszej katastrofalnej demografii można by przemyśleć, czy nie warto jednak pewnej liczby Syryjczyków przyjąć. Problem w tym, że to nie nasi urzędnicy zawiadują zwrotnicą, w związku z czym szanse, że ktoś, kto stara się o azyl w Niemczech, a posiada jakiekolwiek przydatne dla współczesnej gospodarki kwalifikacje, czy bodaj średnie wykształcenie, że ktoś taki zostanie poddany procedurze relokacji, wydają się zerowe. Zmusza się nas więc, abyśmy ponosili koszty obiadu, z którego pozostawi nam się do ogryzania kości.