Z antropocenem i kryzysem klimatycznym to jest tak, że musimy przed tym się bronić. Musimy to zwalczyć, musimy niebezpieczeństwo pokonać. Czego wymaga skuteczna obrona lub pokonanie niebezpieczeństwa? Wymaga zwiększenia posiadanych sił. Wyobraźmy sobie przypadek prostszy i częściej ćwiczony w historii: oto zagraża „nam” czyli pewnemu narodowi, pewien zewnętrzny ludzki wróg, tzn. sąsiednie mocarstwo. Co musimy zrobić? Proste. Urosnąć w siłę! Zwiększyć wydobycie węgla i ropy (lub zapewnić sobie ich bezpieczne dostawy od przyjaznych sąsiadów), wyprodukować odpowiednią broń i w odpowiednich ilościach, albo kupić ją za granicą; jedno i drugie wymaga pieniędzy, więc trzeba zwiększyć gospodarczą aktywność, rozgrzać gospodarkę, stawiać nowe fabryki, inwestować i ściągać podatki lub zaciągać kredyty. Ruch, postęp, wzmożenie. Także trzeba namówić kobiety, żeby rodziły więcej dzieci, przyszłych obrońców i wytwórców, bo wiadomo, że w starciu narodu mniej demograficznie aktywnego z aktywnym bardziej (starzejącego się z rozradzającym), wygra ten drugi, świeży przykład Kosowo nad Serbią. Wszystkie te działania zwiększają zużycie energii i zasobów, a przy okazji zwiększają emisje CO2, od czego rosną temperatury.

„Zwycięstwo” nad kryzysem klimatycznym wymaga jednak czegoś dokładnie odwrotnego: zwolnienia, spowolnienia gospodarki, rezygnacji z palenia węglem i innymi węglowymi kopalinami, wymaga ogólnie de-intensyfikacji. Wymaga także zmniejszenia populacji, co można osiągnąć za życia jednego pokolenia, jeśli dzieci będzie się rodzić mniej niż umierać starych. (Idealna byłaby stabilizacja liczby ludzi, co w Polsce i innych krajach słowiańskich już osiągnięto.)

Ale który naród (państwo) zastosuje się do tych rad i zacznie rozumnie wdrażać powyższą „strategię zmniejszania”, ten przegra. Wypadnie z rynku, jego role przejmą te kraje, które dalej (niefrasobliwie) praktykować będą wzrost, a w końcu jego ziemię i miasta przejmą imigranci, ci niefrasobliwi.

Żeby degrowth w skali świata się udał, musiałby być globalnie kierowany. Pod nadzorem jakieś światowego rządu, nazwanego tak lub inaczej. Co pociąga wyzwania, których nikt (chyba) nie umie sobie wyobrazić.

Żeby przetrwać kryzys klimatyczno-dwutlenkowęglowy, trzeba się osłabić. Wygrają słabi. (– Tzn. przepuszczający przez siebie niewiele energii.)

Ale zanim na tyle osłabną, i zanim na tyle wielu (wiele państw, narodów) osłabnie (w używanym tu sensie), to ci, którzy niefrasobliwie nie osłabią się i pozostaną silni (węglem i porodami), tamtych rozumnie osłabiających się zmiotą. Po czym zginą.

To jest ta pułapka.